آش قَییش

[musaaskari]

آش قَییش

آش دوغ درمایوان از غذاهای پر طرفدار است که بصورت میان وعده و یا وعده اصلی بر روی سفره های مردم این روستا قرار می گیرد. آش دوغ در این روستا انواع مختلفی دارد: ماستآبه، قَییش، لوزک از آش هایی است که دوغ و سبزیجات محلی برای تهیه آنه حرف اول را می زند . در اینجا شما را با قَییش آشنا می کنیم:

در گذشته های نه چندان دور که دستگاه رشته بری وجود نداشت و زنان روستایی تقریبا" هر دو هفته یک مرتبه جهت پخت نان خمیر تهیه می نمودند. مقداری آرد را به یکی از زنان ماهر دِه(روستا) می سپردند تا او نیز بنا به مهارت خود خمیر تهیه نموده و پس از اینکه این خمیر مقداری سفت شد آنرا به وسیله چوبی که از شاخه صاف و پوست کنده درختان تهیه نموده و طول آن بنا به نیاز از 50 تا 75 سانتیمتر است پهن می نماید طوری که ضخامت این خمیر آن تقریبا یک میلیمتر شود، سپس برروی این لایه مقداری آرد پاشیده و شروع به تا کردن خمیر می کنند. تا اینکه به شکل ساندویچی مکعب شکل برسند. بعد از این کار شروع به برش زدن ساندویچ به پهنای 2 تا 2.5 سانتیمتر می کنند. و هرکدام از این برش ها پس از باز کردن برروی چوبی که داخل خانه(جهت جلوگیری از نشستن گرد وغبار برروی رشته) از سقف آویزان است پهن می کنند تا با دمای خانه خشک گردد.پس از خشک شدن رشته هایی نواری پهن به دست می آید که به آن قِیش(قایِش) می گویند. این رشته هارا می توان درجای خنک حتی یک سال نگهداری نمود. سبزی های مصرفی داخل این غذا در گذشته معمولا" سبزی های رشد یافته در طبیعت بوده(ترشک, گزنه و...) که امروزه بیشتر از برگ چغندرو اسفناج استفاده می کنند. پس از ریختن آب, سبزی وعدس داخل ظرف آنرا برروی اجاق گذاشته تا به خوبی بپزد ودر انتها به آن رشته قِیش(قایِش) را به همراه سیرتازه کوبیده شده, پیاز ونعنای سرخ شده ودوغی که از فرآیند مَشک زنی شیر تازه به دست آمده اضافه می کنند. این غذا از گذشته های دور که تمام خانواده برروی زمین زراعی کار می کرده اند بدلیل در دسترس بودن مواد اولیه، سریع آماده شدن و همچنین بدلیل پهن بودن رشته های قِیش (قایِش)که برخلاف رشته های معمول از خرد شدن آن تاحد زیادی جلوگیری می شده در بین اکثرعشایر و روستا نشینان خراسان شمالی بخصوص کرمانج ها رایج بوده است.

منبع:

تنها کاربران عضو سايت قادر به مشاهده لينک ها هستند. عضويت در سايت / ورود به سايت