تبریک عید به گویش بیرجندی

[mojtaba72]

تبریک عید به گویش بیرجندی

سِر سال‌ِ ما نَو تا مِشو سِر کیسه‌ رَ وا بَس‌ کُنُم


‌هر چی‌ که‌ پیدا کِردِیُم‌ خَرج‌ِ اَتَینا بَس‌ کُنُم‌

پاچین‌ِ بُر نَاْنَی‌ علی‌، تَاْمُاْن‌ِ بُر مَمَّد وَلی

‌فکرِ لَچَاْک‌ِ نَوی‌ِ بُر بَچَّوک‌ِ لیلا بَس‌ کُنُم‌

ماشی‌ مدل‌ پَاْیی‌ شده‌، خانم‌ اُروپَاْیی‌ شده‌

سودا ژیان‌ِ کُاْنَه‌ رَ مُو خود تُویوتا بَس‌ کُنُم‌

فردا که‌ نو شُو سال‌ِ مو ای‌ وای‌ وَر اِقبال‌ِ مُوْ

چُو فکرِ عیدی‌ اصغرو عذرا و کبری‌' بَس‌ کُنُم‌

قَبض‌ِ سه‌ مَاْهَی‌ برق‌ و اَو، پول‌ِ کِرَاْیَی‌ بُرج‌ِ نَو

خود قِسط‌ مبل‌ و صندلی‌ پرداخت‌ یک‌ جا بَس‌ کُنُم‌

پول‌ِ تلیفونُاْن‌ِ ما رو هم‌ شده‌ از چند ما (ه‌)

بُر پول‌ِ قرض‌ِ خَاْله‌ هَی‌ امرو و فردا بَس‌ کُنُم‌

قَرضُاْن‌ِ عَمّه‌ رْ گفته‌یُم‌ نوروز وَاْخُمداد مُوْ

اِی‌ هم‌ معمّای‌ِ شده‌، حل‌ِّ معمّا بس‌ کُنُم‌

هِجْرُوْ مِدَاْرُم‌ روز و شَو، از غُصّه‌ هر دم‌ شُم‌ دَ تَو

فکرِ سرا نَویی‌ چِطَو بُرخَاْلَه‌ حوّا بَس‌ کُنُم‌

شکر خدا فاطی‌ مِشو بُر خُوْ کُنَه‌ نوروز شُو

بُر یوسف‌ِ یَک‌ لا قبا فِکرِ زلیخا بس‌ کُنُم‌

خود خُو مِکِردُم‌ زمزمه‌ که‌ بُر جهازِ فَاْطِمه

‌فکرِ چراغ‌ والر و قوری‌ و لَمپا بَس‌ کُنُم‌

خود اِی‌ گرفتَاْری‌ّ ما، زَاْرا زیَاْدی‌ بُوْ خدا

فِکر به‌ حال‌ِ گیگُوْز و پوشَاْک‌ِ زَاْرا بَس‌ کُنُم‌

هَر سَاْله‌ مِاْمُاْنُاْن‌ِ ما کمتر نِیَن‌ از بیست‌ تا

توی‌ِ سِرَاْچَی‌ خُرْدِ خُوْ اِی‌ هَمَّه‌ رَ جا بَس‌ کُنُم‌

بُر خرج‌ِ مِاْمُاْنُاْن‌ِ خُوْ، بُرِّ بلای‌ِ جُاْن‌ِ خُوْ

فکرِ جوال‌ِ گندم‌ِ از ممّداَاْباْ بَس‌ کُنُم‌

قندَم‌ نِیَاْیَه‌ تُو سِرا مَاْگو سِرا مَاْتَم‌ سرا

مرغ‌ و برنج‌ و رُاْغَه‌ رَ یَاْجورِ پیدا بَس‌ کُنُم‌

دَو اَاْخِر از مو در به‌ در، هرگز نِخَه‌ دیدی‌ بَتَر

حیف‌ از طِلَاْیُاْن‌ِ که‌ مُوْ خَرج‌ِ مُطلّا بَس‌ کُنُم‌

از بَاْبَت‌ِ اِی‌ عیدِ مُوْ خَم‌ شُوْ کمرْ رَاْزیدِ مُوْ

بَاْید هُکویُم‌ عید رَ اِی‌ رْ مِثل‌ِ جَدوا بَس‌ کُنُم‌

هر جا که‌ حرف‌ از عید بُو، از عید نَاْتو دید بُو

اونجه‌ مُوْ از هِجرُاْن‌ِ او فریاد و غوغا بَس‌ کُنُم‌

چَن‌ سال‌ِ که‌ از دست‌ِ عید وَر سَر زَنُاْنَاْیَه‌ «سعید»

اِی‌ عیدِ لاکردار رَ امسال‌ رسوا بَس‌ کُنُم‌

آه‌ِ نِدَاْرُم‌ تا کُنُم‌ خود نَاْله‌ سودا ای‌ خدا

دردِ نِدَاْری‌ خُوْرْ اَما از همّه‌ حَاْشا بَس‌ کُنُم‌

عیدِ معلّم‌ اِی‌ بُده‌، رازی‌ ولی‌ مخفی‌ بُدَه‌

امرو دگه‌ اِی‌ راز رَ جُاْن‌ِ تو افشا بَس‌ کُنُم‌

اِی‌ بخت‌ و اِی‌ اقبال‌ِ مو، ای‌ سختی‌ِ هر سال‌ِ مُو

خوْد او قُدَر شَاْگِردِ که‌ هر سال‌ ملّا بَس‌ کُنُم‌

اِی‌ عید و اِی‌ نوروز مُوْ، اِی‌ مَاْتَم‌ِ هر روزِ مُوْ

خود اوقُّدَرْ شِاْرُاْن‌ِ که‌ هر روز معنا بَس‌ کُنُم‌

دینه‌ مُگف‌ْ(ت‌) همکارِ مُوْ، بی‌رونَقَه‌ بَاْزارِ مُوْ

جای‌ِ دعا وَر حال‌ِ خُوْ هی‌ مرگ‌ وَر شا بَس‌ کُنُم‌

دنیا همین‌ِ جُاْن‌ِ مُوْ، ای‌ جُاْن‌ و ای‌ اَرْمُاْن‌ِ مُوْ

هر چی‌ که‌ پیدا کِردِیُم‌ْ خرج‌ِ اَتینا بَس‌ کُنُم‌

شعر:آقای سید سعید عندلیب