musaaskari کاربر ویژه وضعيت: آفلاين 27 تير ماه ، 1390 تعداد ارسالها: 6429 امتياز: 1929860 تشکر کرده: 1 تشکر شده 48 بار در 46 پست
ارسال شده در: شنبه، 4 مرداد ماه ، 1393 20:18:15 موضوع مطلب: فرهنگ دکان نشینی در لپوندان/شفت
فرهنگ «دکان نشینی» لپوندان
«دکان رفتن» با زندگی در لپوندان پیوند مستقیم داشت
لپوندان
یکی از شغلهای سنتی در لپوندان مغازه داری یا دکان داری میباشد،دکان داری پیشه ای مهم در لپوندان قدیم بود ، مغازه دار ها معمولا افراد متمول و صاحب اعتماد برای مردم بوده اند،از مشهورترین این افراد میتوان از حاجی علیجان محمدی و مشته عسکر الله پور را نام برد،یکی از خصوصیات دکان داران قدیم ،فرهنگ «مشتری مداری» در لپوندان بود،مشتریان یک مغازه معمولا از همان مغازه خرید میکردند و اوقات فراقت خود را نیز در همان جا میگذراندند و چای میخوردند ،از این رو تمام مغازه ها چای میگذاشتند،مشتریان متقابلا از مزایایی هم برخوردار بودند،از جمله مهم ترین این مزایا «نسیه بردن اجناس» بود و این اجناس نسیه متنوع در دفتری به عنوان «پول اثاث» ثبت میشد،درموقع حساب در قبال آن پول نقد یا تولیدات دیگری از جمله تولیدات دامی و برگ سبز چای تحویل مغازه دار میگردید. مغازه داران مورد اعتماد مردم و از افراد مطرح محل بوده اند از این رو این مغازه ها محل تجمع افراد برای حل و فصل مشکلات مردم با همدیگر هم بود،همانطور که اشاره شد در قدیم حاجی و مشته عسکر این کار را بخوبی انجام میدادند، در دوران معاصر نزدیک، مغازه حاجی رضا الله پور در مرکز لپوندان همین خصوصیت را دارا بوده است.از دیگر مغازه داران معروف لپوندان ،مرحوم عزیزالله معروف به (اوجولو) و پسرس مرحوم احسان الله اسدی و مشته شیرینعلی نجفی،مرحوم مشته عیسی امیدی را میتوان نام برد .
لپوندان
مرحوم عزیزالله اسدی (اوجولو) در مغازه اش،اومعروفترین مغازه دار لپوندان بود
پسرس مرحوم احسان الله مغازه اش را به اولین قهوه خانه لپوندان تبدیل کرد
فقدان وسایل ارتباطی امروزی مانند تلفن و موبایل و غیره «دکان نشینی» یا رفتن به دکان در غروب را ،کار هر روزه مردم نموده بود،در واقع دیدن همدیگر تنها وسیله ارتباطی بود ،هماهنگ شدن افراد با همدیگر برای کار یا احتیاج داشتن فردی به فرد دیگر تنها با رفتن به دکان امکان پذیر بود،افرادی که دکان نمیرفتند از وقایع و مسائل روز بی خبر بودند.میشود گفت دکان میعاد گاه مردم در غروب یک روز کاری بود،جوانان آن دوره نیز برای رفتن به دکان در غروب لحظه شماری میکردند تا به بازیهای معمول بپردازند،«قش بازی» یا بازی با کمربند یکی از سرگرمیهای آن زمان بود،بعد از آن فوتبال جای بازیهای دیگر را گرفت،در زمینهای اطراف مغازه ها و رودخانه همیشه بازی فوتبال گل کوچک در دسته های مختلف و پرتعداد برگذار میشد.