به خانه‌های قدیمی «توشُلی» گفته می‌شود. «توشُلی»ها یک طبقه‌اند. خانه در الگوی معماری بومی از یک فضای واحد تشکیل شده است که تمامی فعالیت‌ها به طور یکجا در آن انجام می‌گیرد. کف فضای داخلی با یک اختلاف سطح (حدوداً ۲۰ سانتی‌متر) به دو بخش «تو» و «پَستو» تقسیم می‌شود. سطح بالاتر (پَستو)، محل نگهداری دام، انبار علوفه و هیزم است. همزیستی دام و انسان در این بناها از نکات قابل توجه در الگوی معماری بومی است.
تنور در داخل خانه قرار دارد و سوراخی در بالای آن بر روی سقف ایجاد شده است که «دَربْچی» نام دارد. این بناها معمولاً بازشوهایی کوچک دارند و فضای داخلی آنها تاریک است. عمده مصالح به کار رفته در این بناها یک نوع سنگِ بومی کِرِمی‌رنگ و چوب است. سنگ‌ها به صورت لاشه‌چینی و بعضاً بدون استفاده از ملات به کار برده می‌شوند. دیوارها در داخل و خارج، هیچ پوشش خاصی به عنوان نازک‌کاری ندارند. سقف‌ها مسطح هستند و تیرهای آن از چوب درختان بلوط یا سپیدار است که روی آن را با نِی یا گیاه «مورْد» پوشش داده و سپس کاه‌و‌گل می‌کنند. جالب آنکه تنه درختان بدون هیچ تراش یا پرداختی، به عنوان تیر در سقف به کار رفته است. ستون‌ها از سنگ بوده و به صورت خشکه‌چینی ساخته می‌شوند. این ستون‌ها «کِلْ» نام دارند.دربعضی خانه ها به صورت چوبی می باشد.
خانه‌ای که در ادامه تصاویر آن آمده، متعلق به زنی به نام «مرحوم گُل‌طلا برنجکار»، ۸۰ ساله است. خانه «گل‌طلا» از معدود خانه‌های روستای مارین با الگوی معماری بومی است که هنوز پابرجاست.
