حاج حسینعلی محمد کریم بن محمدنقی بن خواجه محمدشریف بلغانی پدر میرزا محمد خطاط بلغانی دارای اشعار فراوانی می باشد که قسمتی از اشعارش در سینه ها جای گرفته و قسمت اعظمی از آن نیز متأسفانه به علت عدم کتابت آن در لابلای زمان گم شده است .چنانچه از اشعار باقی مانده این شاعر بر می آید ،ایشان عاشق پیامبر اسلام صلی الله علیه و سلم بوده و آرزوی دیدن ایشان را داشته است.

حاج حسینعلی بلغانی حدوداً در سال ۱۲۷۰ هجری شمسی از دنیا رفته است که بالغ بر ۶۰ سال عمر داشته است.یکی از فرزندان وی میرزا محمد خطاط بلغانی می باشد که زمانیکه شیخ عین الدین کوکبی به این منطقه آمدند  بخاطر علم وافر و خط زیبایی که ایشان داشته اند لقب (( دبیر)) به ایشان اطلاق  گردیده و شهرت ((دبیری )) را برایشان ثبت کرده اند.

نمونه ای از اشعار

  روم در مــکه گاهی در مدینه                                  مرا مهر خدا دارم به سینه

حسین دیــدار پیـغمبر بینـد                         تمنای مراد آخـر همینــه

******

                       شفق شد که طلوعش روشنی دارد                         بسر دارم هوای سرو آزاد

         حــسین دیــدار پــیغمبر بـبینـد                                    بگو کل جهان یکسر برد باد

******

زمانی که حاج حسینعلی برای سفر حج عازم مکه می شود و پا در کشتی می گذارد چنین می سراید:

        خـداوندا کــه من حـمل غرابم                          گــناه دارم ولی بنویس ثوابم

                                    عــریضه کرد حسینی با خداوند                                نمی دانم چـه آیــد جوابــم

******

                   کردم باغی که میوه اش کم نمیشه                  چرا شیر و عسل در هم نمیشه

                   قد رعــنای دلـــدار حــسینـی                چــو سرو ناز اصلاً خم نمیشه

******

شــوم قربان امـر یــزدان                 برم فرمان او هم از دل و جان

       اگر پرسند که اهل کجا بود                                بــگو حاج حسین خواج بلغان

******

         تبارکِ خفتن و یاسین سحرگاه                        بخوان توبه به حق عذر از خدا خواه

                                   شود ضــامن حــسین بالغانی!                       مــحمد در صــف محشر ، شفاخواه

نظریه ای وجود دارد که می گویند نام گذشته بلغان بلاغون بوده است و عده ای نیز بر این باورند که نام بلغان در قدیم بالغان بوده است در این جا شاید منظور شاعر اشاره به نام گذشته بلغان دارد و قول دوم را قبول دارد و یا شاید به دلیل وزن شعر بلغان را به صورت بالغان نوشته است.

شیخ زین الدین علی انصاری

شیخ زین الدین علی انصاری از فقها و علمای بلغان بوده است که از تاریخ زندگی وی اطلاعات چندانی در دست نمی باشد، شیخ دارای فرزندان و نوادگان فراوانی بوده که هر کدام طلایه دار علم و فرهنگ اسلامی در هر منطقه ای بوده اند ، فرهیختگانی چون

 ملا عبدالصمد قاضی ، عبدالله خوش خط ، ملا یوسف قاضی بندرلنگه و حاجی ملا و… از نوادگان شیخ بوده اند که در هر منطقه ای به عنوان عالم و اعلم در  دین و اخلاق اسلامی بوده اند.

محمد شریف قطبا مشهور به خان بهادر از نوادگان شیخ در حدود ۱۲۰ سال قبل از

 بلغان مهاجرت کرده و به بنادر خلیج فارس سفر کرده و از آنجا به بحرین و سپس به تهران عزیمت کرده است ، فرزندان و نوادگان وی هم اکنون در قید حیات می باشند.

ملا عبدالله مشهور به حاجی ملا آخرین فردی از نوادگان شیخ است که در بلغان می زیسته است و حدود ۲۹سال قبل در بلغان وفات یافته است. محبوبیت حاجی ملا در بین عموم مردم بلغان به حدی است که اگر امروزه نامی از علم اسلامی برده شود، حتی جوانانی که شیخ را زیارت نکرده اند فوراً نام حاجی ملا را در ذهن خود تداعی می کنند.

آری شیخ زین الدین علی انصاری دارای چنین فرزندان صالحی بوده است که نام وی و فرزندانش همیشه در خاطر مردم مانده است و در قلبهای مردم جا گرفته است .

خواجه اشرف بلغانی

خواجه اشرف بن خواجه محمد کریم بن خواجه محمدشریف بلغانی حدوداً ۳۰۰ سال قبل در بلغان          می زیسته است وی رئیس قبیله خواج و کدخدای آن زمان در بلغان بوده است.

خواجه اشرف سوارکاری بی باک بود و در دلیری و تیراندازی گوی سبقت را از دیگران ربوده بود. خواجه اشرف دارای قلعه ای بزرگ نزدیک به مساحت تقریبی ۵۰۰۰ متربوده است که این قلعه به خاطراینکه خواجه اشرف از نعمت فرزند محروم بود کم کم خراب شد ، و از آن تلی خاک و یک یا دو اتاق کوچک مانده بود که مشهور به (کلتی خواجه اشرف) بود ، که بعدها توسط فردی خیر به نام سید عبدالله هاشمی این مکان به دبیرستان پسرانه مبدل گشت.

آنچه می خوانید قطراتی است بجا مانده از سرشک قلمی استوار که تعهد و ذوق ادبی را در هم آمیخته و ترکیبی موزون از سوز و گداز و هنر شاعری را رقم زده و هر مصرع و بلکه هر کلمه اش براستی حاکی از پیوندی است ناگسستنی میان احساس و عرفان که در طبعی لطیف زبانی برآورده است یادآور غزلهای طبع نواز حافظ لسان الغیب واینگونه است که ازعین الدین قره العینی ساخته و روستایی را تجسمی گردانده ازسخندانی حافظ برای روستا.

ای خوش آن دوست که در وقت غمم یاد کند

                                                                                                     بـــه صـفـــای قدمی جان مرا شاد کند

ای خوش آن کوبه دعایی زِ دَمِ همت خویـش

     یکـــدم از عـاشق دلخسته خود یاد کند

رنگ آبــــــاد نگیرد دل ویرانــه‌مـــــــا

     تــا نــه شمــشاد قدت باغ دل آباد کند

خاطرش رنــگ تکدُّر نپـــذیــرد هــــرگز

      بـــسته بـند غــمی کـو زغم آزاد  کند

داد خـویش از در او می نبرم بــر در غیــر

                                                                                                     آن بــــت سنگدل ار خود همه بیداد کند

نـه غـریب اسـت اگر عمر به کابــین طلـبد

    نو عروسی که چنین عشوه به داماد کند

یوسف از عادت دیرینه نگردد هیهات

تــا چه افیون لبت با من معتاد کنــد