روستای بزنگان / سرخس / خراسان رضوی

سایتها و وبلاگهای روستای بزنگان

شهرستان سرخس – استان خراسان رضوی

http://bazangan1.persianblog.ir/

http://bazangan.blogfa.com/

 

این روستا از توابع شهرستان سرخس است و در ۱۲۸ کیلومتری شرق مشهد در یک منطقه دشتی واقع شده است کوه بزنگان در ۴ کیلومتری جنوب کوه قره داغ و در ۶ کیلومتری غرب و جنوب غربی روستا قرار گرفته است اب و هوای ان معتدل خشک است در این روستا قلعه تاریخی بزنگان واقع شده است که نشان از قدمت دیرینه روستا دارد همچنین دو مسجد به نامهای محله بالا و محله پایین و زیارتگاحی بنام گل بی بی از مکانهای مذهبی روستا محسوب می شوند در مورد تجمع اقوام در این روستا باید بگویم که در قدیم عده ای از مالکین بزرگ بویژه شاهزادگان قاجار برای ابادی املاک خود در خراسان رعا یای خویش را از سایر نقاط به خراسان شمالی کو چانده اند یا تشویق به امدن کرده اند بدین ترتیب گاه روستاههایی یا گروههای قومی و زبانی با لهجه های مختلف ایجاد شده است که در حال حاضر نیز این گروهها به اصالت خود وقوف کامل دارند مثلا در روستای بزنگان که در اواخر قرن گذشته توسط یکی از شاهزادگان قاجار بنا شده است به افرادی از مرو کرمان گناباد یزد تربت حیدریه و هزاره جات بر می خوریم بنا بر این مردم این روستا را باید امیزه ای از مروی تربتی علیمیرزایی کرمانی و… دانست

 

سابقه سکونت در بزنگان

بزنگان در مغرب سرخس در کانون تعدادی ابادی بنام کلاته عوض وکلاته مهدی اباد و چشمه سنگی و قر قره و زلو قال و اب دراز و… واقع است .بزرگترین ابادی غرب سرخس است و جمعیت ان (سال ۱۳۵۳) ۱۴۵۰ نفر  است. نا گفته نماند که جمعیت بزنگان در حال حاضر بیش از ۵۰۰۰ نفر است .بزنگان و ابادیهای اطراف ان در مغرب سرخس در زمره معدودی از روستاههای سرخس است که به اب چشمه و قنات دسترسی دارد. از قراین بر اساس اکتشفات غیر علمی محلی که گاه منجر به کشف پایه های ساختمانهای قدیمی و اب انبار و کوزه و خمره های بزرگی از زیر زمین بخصوص در ناحیه زلوقال گشته است چنین بر می اید که در حوالی بزنگان ابادیهای معتبر و بسیار قدیمی وجود داشته است که بعدها به علل نا معلومی در طول زمان از بین رفته و در جای انها ابادیهای فعلی بپا خاسته است .سابقه سکونتی بزنگان به حدود ۱۰۰ سال می رسد در اواخر سلطنت ناصرالدین شاه سر حد داری این بخش از خراسان را به حاجی محمد میرزای قهرمان واگذار کرده بودند . سواران سر حد دار در محلهای خاصی و از همه مهمتر در مزدوران مقام داشتند . در گزارش محمد حسین مهندس فقط از ابادی مزدوران "که به ۵۷ سواران مزدورانی سپرده به حاجی محمد میرزای قهرمان هستند " ذکری به میان می اید و از دیگر ابادیهای امروزی اسمی نیست . لذا میتوان حدس زد که دیگر ابادیهای فعلی ناحیه بزنگان در ان زمان وجود نداشته است تحقیقات محلی نگارنده این حدس را تایید می کند . سابقه سکونتی ابادیهای ناحیه بزنگان در بخش غربی مزدوران بشرح زیرین است :

بزنگان                              حدود۱۰۰سال

ابدراز                                حدود۷۵سال

قرقره                                حدود۷۵سال

زلوقال                              حدود۷۵سال

سرقدمیانکوهی                    حدود۱۷سال

کاریزک                            حدود۴۵سال

ترکیب جمعیت در مهمترین ابادی این ناحیه یعنی روستای بزنگان که ارتفاعی حدود ۱۰۵۰ متر دارد جالب توجه است . در اغاز یعنی حدود ۱۰۰ سال قبل سر حد دار محلی بمنظور حراست مرز و بر قراری امنیت جمعی از مرویها را که در فنون رزم چیره دست بودند به این جا خوانده است . در ان زمان این ناحیه خالی از سکنه بود و اراضی مزروعی فعلی غالبا پوشیده از علوفه و بستر رود خانه محلی مستور از نیزار انبوهی بوده است .بتدریج جمعی از مردم نواحی مختلف ایران بدین جا خوانده شد . در حدود ۵۵ سال قبل (با توجه به زمان حال ۸۷ سال قبل ) حدود ۴۰ خانوار از زارعین کرمانی به رای مر حوم اسد الله میرزای قهرمان در بزنگان اجیر شدند زیرا معتقد بودند که ایشان با مهارت بیشتری در امر زراعت با توجه به صرفه جویی از اب همت می گما رند . بدین ترتیب بهره برداری از اب و خاک ناحیه عملا وارد مرحله جدیدی گشت . همچنین جمعی از زارعین دیگر نواحی ایران از جمله یزدیها و قایینیها و تر بتیها و کاشمریها و بر بریها و حتی شیرازیها به اینجا کشانده شدند .در نتیجه در حال حاضر امیزه قومی و زبانی بسیار در همی در بزنگان و در حوالی ان پدیدار گشته است . مردمی از تیره های مختلف از جمله میش مست و میرزادوستی و علیمیرزایی و از شهرهای مختلف :کرمان و یزد و مرو و … در اینجا اجتماع کرده اند . گر چه بعضی از تیره ها به درون همسری قومی معتقدند و با تیره های دیگر ازدواج نمی کنند ولی غالبا مردم تیره های گوناگون بزنگان بمرور ایام با هم ازدواج کرده اند و تر کیب دیگری از ان چه در اغاز بوده بوجود امده است . اعقاب مرویها بقدری ویژگیهای قومی خود را از دست دادهاند که حتی زبان محلی خویش را فراموش کرده و به زبان فارسی تکلم می کنند .

 

مطالب مرتبط

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *