روستای چاهدراز / نهبندان / خراسان جنوبی
سایتها و وبلاگهای روستای چاهدراز
شهرستان نهبندان – استان خراسان جنوبی
روستای چاهدراز در استان خراسان جنوبی شهرستان نهبندان بخش شوسف قرار گرفته و فاصله ان از شهر شوسف حدود ۲۰ کیلومتر و فاصله ان از جاده اصلی حدود ۸ کیلومتر و دارای جاده اسفالت می باشد.
شمال روستای چاهدراز کوههای گنده گاو و دشت بندونک و غرب ان دریاچه نمک و شرق ان شوسف و روستای ذهاب وجنوب هم جاده اصلی قرار بیرجند به زاهدان قرار گرفته است.
مردم چاهدراز بسیار مهمان نواز هستند شغل بیشتر مردم ان دامداری و کشاورزی است ولی در این میان کسانی هم هستند که به شهر ها رفته و در انجا کار می کنند فامیل تمام مردم این روستا نخعی (نخعی زینلی،نخعی زاده) است .
چاهدراز دارای جمعیتی بیش از ۷۰۰ نفر است و خانه های انها در کنار یکدیگر و به صورت گاه و گلی با سقف های گنبدی ساخته شده که ساختاری بسیار زیبا دارند.
از غذاهای محلی چاهدراز می توان به کشک زرد،کما،رک و دیگر غذا ها که با شیر درست می شود اشاره کرد که دستور پخت انها را در قسمت غذا های محلی خواهید دید.
چاهدرازی ها دارای رسم و رسومات جالبی هستند که انها را به صورت اختصاصی در پست های دیگر معرفی خواهم کرد، از مکان های دیدنی چاهدراز می توان به ابشار زیبای گنده گاو ،دریاچه نمک،دشت بندونک و جنگل زیبای تاق اشاره کرد که زیبایی این روستا را دوبرابر کرده است.
دامداران این روستا به پرورش بز گوسفند شترمرغ وشتر مشغول هستند که در این میان شتر در الویت است ، شتر تک کوهانه در چاهدراز در بگ های(هر وقت تعداد شترهای در یک گروه به ۱۰۰ نفر برسد به ان بگ مگویند) در میان جنگل تاق وسیع در حال چرا هستند.
زمین های کشاورزی این روستا هم در شمال ان قرار گرفته است کشاورزان این روستا محصولاتی چون گندم ،علوفه ،خربزه و هندوانه می کارند و میفروشند، اب مورد نیاز این محصولات از طریق چاههای عمیق تامین می شود که تعداد انها به ۱۵ حلقه میرسد.
ای روستا دارای امکاناتی همچون اب ،برق، تلفن ،خانه بهداشت، مسجد ،کتابخانه و پایگاه مقاومت بسیج است.
چاهدراز اى سرزمین یادها سرزمین تاغ و قیچ و بادها
یاد سیرموک و کما و سلمه ها بازى هاى پاى ریگ با خلمه ها
یاد ایامی که دل از غم خلاص میشد از یک آتشونی در پلاس
یاد دوغ و ماس و شیر و کشک زرد با نمد رمه چرانی ، شو سرد
یاد میش و بره و تقلی و قوچ هی هی چوپان و ایل و فصل کوچ
یاد گوسفند چینی و ریتم دوکارد آتش و خل و پتیر و تاس آرد
شاعر: حسین محمد نظر نخعی
هوبره (Houbara Bustard)
هوبره (Houbara Bustard) از پرندگان بسیار زیبا و باشکوه کویرهاست.طول بدنش از نوک منقار تا انتهای دم، حداکثر به ۶۵سانتی‌متر میرسد. نر و ماده شبیه هم هستند، ولی نرها حدود ۱۰ درصد از ماده‌ها بزرگتر می‌باشند. «هوبره نر» دارای دمی نسبتا بلند و بالهایی باریک در هنگام پرواز است. دو رشته پرهای زینتی سیاه و سفید در حاشیه گردن دارند که سیاهی آنها در پشت گردن به خوبی مشخص است. «هوبره» عموما پرنده‌ای مهاجر است که در بیابانها و دشتهای نیمه بیابانی و خشک زندگی می‌کند و در دو فصل بهار و پاییز به سرزمینهایی بسیار دور دست مهاجرت می‌کند. این پرنده در مناطق جنوب غرب استان هرمزگان به آن چرز می‌گویند. در حدود ۳۲ نوع هوبره در دنیا وجود دارد، نسبت بزرگ آنان در قارهٔ آفریقا موجود است، که ۲۳ نوع در بر می‌گیرند. مشهورترین آنان (حُباره عربی) است بارنگ خاکی و خاکستری، اما «حباره آسیوی» (هوبره آسیوی) مایل به رنگ زرد وخاکی، و «هوبره آفریقایی» مایل به سیاه رنگ است. نر هوبره از ماده بزرگتر است، ودور گردنش از پر خاکستری پوشیده‌است، دو طرف گردنش با خط سیایی کشیده نمایان است.
«هوبره» تکزیست وگاهی هم در مجموعات کوچکی زندگی می‌کند، أما هنگام تزاوج و جفت‌گیری و تخم گذاری جفت جفت دیده می‌شوند. ودر مسافاتی تا حدود ۵ کیلومتر انتشار می‌یابند. در شب پرواز می‌کنند، نیاز زیادی به آب ندارند، اما در عصرها در مناطقی که آب وجود دارد مانند (آبدان‌ها) وغدیر، وحوضچه‌های آبی به وضوح دیده می‌شوند. دشتهای اطراف شهرستان بستک بویژه دشت « صحرای خلوص » در فصل بهار میزبان «هوبره‌ها» هستند و مردم از نزدیک می‌توانند با این پرنده زیبا آشنایی بیشتری بیدا کنند. این پرنده از میش مرغ کوچکتر و از زنگوله‌بال بزرگتر است، از لحاظ ظاهری به بوقلمون ماده شباهت دارد، گردن و دم خرمائی رنگش دراز است، نر و ماده در تمام فصول از روی دسته پرهای سیاه و سفید بلندی که در طرفین گردن آنها آویزان است، کاکل کوتاه سیاه و سفید و چشم‌های درشت تشخیص داده می‌شوند .سطح پشتی این پرنده قهوه‌ای و خاکی کمرنگ، با خطوط مجدار فراوان، سطح شکمی آن سفید و ناحیه گلویش، خاکستری کمرنگ است . در پرواز پشت و پوشپرهای بال، به رنگ خاکی یکدست به‌نظر می‌آید، شاهپرهای سیاه بال دارای یک قسمت سفید رنگ در قاعده شاهپرهای نخستین می‌باشد ولی مقدار آن از سفیدی بالهای زنگوله بال و میش مرغ بسیار کمتر است . آهسته بال می‌زند، بالهایش دراز است . در پرنده‌های نر دو رشته پرهای زینتی سیاه و سفید در حاشیه گردن دارند که سیاهی آنها در پشت گردن به خوبی مشخص است. زمینه پر و بالشان خاکی رنگ است که در زیر بالها کم و بیش سفید می‌شود. سر و تاجی با رگه‌های سیاه و سفید بر زمینه‌ای خاکی رنگ دارند و بالای دمشان خاکستری با رگه‌های عرضی تیره‌تر است. نرهای نابالغ شبیه ماده به نظر می‌رسند، اما پرهای زینتی حاشیه گردن، أما در «ماده‌ها» کمتر است. معمولاً از راه خوردن حشرات تغذیه می‌کند. در زمستان و تابستان «هوبره‌ها»، گیاهان کوچک، حشرات، قورباغه‌ها، کرم‌ها، خزندگان را می‌خورند. همچنین دانه‌های میوه‌های خشک، عقرب، ملخ نیز می‌خورند.
با سلام خدمت مدیریت سایت روستاهای ایران
میخواستم به به اطلاع شما برسانم سایت روستای چاهدراز از استان خراسان جنوبی شهرستان نهبندان دارای دامین اختصاصی می باشد لطفا در سایت خود فقط ادرس http://www.chahderaz.com را ثبت کنید چون این دامین به همان وبلاگ متصل است.
با تشکر :ایمان نخعی
بسیار عالی و پرمحتوا است
خیلی قشنگ بود باتشکر از سازنده:)^)
عالی بود ممنون:):}