روستای وادقان / کاشان / اصفهان

سایتها و وبلاگهای روستای وادقان

شهرستان کاشان – استان اصفهان

www.vadeqan.com

www.narmian.ir/

www.vadeghan.info/

mahdiehvadeghan.ir/

سالهاقبل ازظهوراسلام منطقه کاشان راچهل حصاران مینامیدند    ازجمله چهل حصار قلعه نرمیان که وادقان فعلی می باشد یکی    ازقلعه های چهل گانه محصوب میشدقلعه نرمیان حصار محکمی بود که روی کوه ساخته شده بود در شمال قلعه قنات آبی به نام قنات نرمیان که مردم قلعه ازآب آن برای خوردن استفاده می کردن حدودقلعه ازحوالی مسجد تا میدان افضل بود در محل مغازه محمود رسولی برج نگهبانی قلعه ساخته شده بود  که تا چند سال قبل این محل را پا برج می نامیدند  چون در  جنگ اعراب مامور جنگ این منطقه ابو  موسی  اشعری  بود  و ایشان  مذهب شیعه داشت این منطقه به دین  شیعه گرایش پیدا کردند و نرمیان هم که ( وادقان) فعلی می باشدپذیرای مذهب شیعه شدند  در زمان خلافت مامون از امام رضا ( ع ) دعوت  گردید که برای مقام ولیعهدی به خراستان بیاید چون  حضرت( خواسته یا نا خواسته) یه خراستان آمد مردم مدینه چون با زندگی سخت مواجه شده بودندگروه گروه وارد ایران شدند یکی از این گروه ها به سرکرد گی امام زاده احمد ( ع ) وارد نرمیان شدو در نرمیان خبر شهادت امام رضا ( ع )به ایشان رسید وگروهای ازطرف مامون به اطراف ایران به سرکوبی اعراب فرستاد و یک گروه هم برای سرکوبی امام زاده احمد به طرف نرمیان از راه(شرکت)  درم وارد اطراف قلعه نرمیان شدند  در محلی که اکنون پله خونی نام دارد جنگ مابین طرفین آغاز شد و یک روز تا شب جمعی از افراد امام زاده احمد به شهادت رسیدند و امام زاده زخمی شد و از تاریکی مغرب استفاده کرده و خود را به خانه زنی به نام ساره که در پناه قلعه بود رسانید و در آن خانه به شهادت رسید مردم نرمیان شبانه جنازه وی را در همان خانه دفن کردن و دو نفر از خواهران امام زاده خود را از اردوگاه به خانه ساره رسانندصبح فرداپرچم جنگ به دست سید نورالدین (تهماس)افتاد و تا غروب جنگ ادامه داشت و سید نورالدین هم زخمی عمیق برداشت خود را به دامنه کوه میل رساند و در غاری که آنجا بود پناه گرفت و جان تسلیم کردلشگر شکست خورده متواری شده و شبانه محل جنگ را ترک کردند و دشمن که فاتح شده بود از اطراف نرمیان رفتن مردم قلعه اجساد شهدارا از هر کجا که افتاده بود همان جا خاک کردن و در غاری که سید نورالدین در او بود مسدود کردن و روی غار مناره کوچکی ساختن و شبها بالای مناره چراغی روشن می کردن  سالها گذشت تا راه ها امن شد امام حسن عسگری ( ع )به قصد زیارت امام رضا روانه خراستان شد در راه دختر ایشان مریض شد وارد قلعه نرمیان شدن و مدت چهل روز کاروان کوچک آن حضرت در قلعه ماند هر روز یکی از دختران مردم قلعه پرستاری دختر امام را عهده دار بود روز چهلم آن معصومه وفات کرد و او را در جوار امام زاده احمد ( ع )به خاک سپردن  و امام حسن عسگری سه دنگ از قنات نرمیان را خرید و یک دنگ برای روشنای مناره سید نوالدین (شاه تهماسب )ودو دنگ برای روشنای مقبره امام زاده احمد  چون فصل تابستان بود نسیم خنکی می وزید امام نرمیان را باد جان پرور نامید پس از چندی که گذشت بادقان نامیدن چون در این سرزمین زبانهای ترکی .لری عربی در هم شده بود دانشمندان آن را وادقان نامیدن چون قان در لفظ ترکی یعنی خون و این نام تا کنون بر جای  باقی مانده و او را در اسناد وادقان می نویسند .پس از آن که مقبره امام زاده احمد (ع ) را بنا کردن زیر زمین کوچکی برای یاد بود آن چهل دختر که پرستاری دختر امام را عهده دار بودن ساخته شد که آن را چهل دختران نامیدند .

« وادقان »، روستایی است در منتها الیه کوه‌های مرکزی ایران، جایی که بعد از آن کم‌کم کویر مرکزی ایران آغاز می‌شود و به همین خاطر این روستا و مردمانش هم ویژگی‌های کویر را دارند و هم ویژگی‌های کوهستان. از آنجا که نسبت به روستا‌ها و آبادی‌های همجوار خود به نوعی مرکزیت داشته، تاریخ و اوضاع اجتماعی پر فرازو نشیبی را تجربه کرده که به شدت متاثر از اوضاع اجتماعی و سیاسی ایران بوده است.

جمعیت این روستا در تابستان حدود سه هزار نفر و در زمستان کمتر است. دارای محله ها و دشت های مختلفی است. محله‌های این روستا عبارتند از محله بالا، محله پایین، محله قلعه (قدیمی‌ترین محله)، محله نسا، محله مبار، محله پشت باغ‌ها. دشت‌های این روستا عبارتند از دشت پایین، دهنوی،خسروآباد، وزه، درچشمه، درآسیاب، نر پرجون و عباس‌آباد. از نظر توسعه و امکانات دارای سه مدرسه‌، درمانگاه، مرکز مخابرات، صندوق قرض الحسنه، شرکت تعاونی، نانوایی، حمام عمومی، آب لوله کشی، شبکه فاضلاب، برق و در آینده‌ی نزدیک هم گاز رسانی به این روستا تکمیل خواهد شد. دارای دو تشکل مذهبی به نام های هیات حضرت ابوالفضل (ع) و هیات انصارالمهدی می‌باشد. وادقان دارای یک مسجد، حسینیه و مهدیه می‌باشد. امامزاده احمد ابن موسی یکی از نوادگان امام موسی کاظم(ع) در این روستا دفن شده که اخیرا زیارت و بارگاه ایشان در دست تجدید بنا می‌باشد. همچنین نزدیک سی تن از جوانان این روستا برای دفاع از کشورمان شهید شده‌اند که یادشان گرامی باد.

به گواه سنگ نوشته‌ای قدیمی نام این روستا « بادقان » بوده که بعدا به وادقان تغییر پیدا می‌کند. منهای محتوای این سنگ نوشته که باید در فرصتی جداگانه به آن پرداخت، و‌جود چنین سنگ نوشته‌ای در نوع خود قابل توجه و اهمیت است. این سنگ نوشته بنای یادبود مرد بزرگ و دانشمندی است از اهالی همین روستا. علاوه بر این سنگ نوشته به گواه اسناد موجود، حدود ۴۸۰ سال قبل، در این روستا کودکی به دنیا می‌آید که بعدها به « مولانا محمد شریف وادقانی» معروف می شود. شریف وادقانی شاعر و ادیبی همتراز شاعران هم عصر خود می‌شود. چندی پیش دیوان این شاعر بزرگ، از روی نسخه اصلی آن که در کشور هند بوده، تصحیح و منتشر شده است. به گواه چنین شخصیت‌هایی می‌توان گفت که این روستا از نظر علم، فرهنگ و ادب جایگاه قابل توجهی داشته است. در ۷۰-۵۰ سال اخیر، از نظر اجتماعی با مسایل خاصی مواجه بوده و هست که متاسفانه اثرات ناخوشایندی بر روستا داشته با این حال از نظر فرهنگی پویا بوده است. وادقان جزو اولین روستاهای کشور است که صاحب نشریه به شکل امروزی و تشکل‌های فرهنگی می‌شود و حتی جزو اولین روستا‌های کشور است که دارای سایت اینترنتی می‌باشد. با وجود مشکلات زیادی که وجود داشته تعدادای از فرزندان این روستا دارای مراتب علمی قابل توجهی شده‌اند که هرکدامشان در گوشه و کناری از این دنیا مشغول فعالیت هستند.

تا قبل از انقلاب ایران، روستا به واسطه کدخدا اداره می‌شده است که در همه امور حرف آخر را می‌زده‌است. مردمان این روستا روزگار خویش را با کشاورزی و دامپروری می‌گذرانده‌اند. در زمستان‌ها که کارشان سبک‌تر می‌شده، در آفتاب‌روها[۱] و در شب نشینی های زمستانه بزرگترها آنچه را که از تاریخ، فرهنگ و گذشته‌ی روستا می‌دانستند برای جوانترها و فرزندان خود بازگو می‌کردند و به همین روش هویت مردم این روستا نسل به نسل انتقال پیدا می‌کرده است. اما کم‌کم شرایطی رخ می‌دهد که دیگر مردم در آفتاب روها جمع نمی‌شوند و دیگر کسی به شب نشینی‌های زمستانه نمی‌رود. نسلی از پدربزرگ هایی که هراز چند گاهی خبر رفتنشان را می شنویم آخرین نسلی بودند که خیلی چیزها از وادقان می‌دانستند ولی متاسفانه این فرصت پیش نیامد تا آنچه را شنیده بودند و می‌دانستند برای فرزندان و جوانترها بازگو کنند و همین جا است که گسست تاریخی بزرگی بوجود می‌آید و هویت مردمان این روستا با چالش مواجه شد. البته این اتفاق برای کل کشورمان، ایران، افتاد. این اتفاق چیزی نبود جز همان تقابل سنت و مدرنیسم و اینکه ما ایرانی‌ها نتوانستیم آنگونه که شایسته بود در برابر این موضوع، هم فرهنگ و هویت خودمان را حفظ کنیم و هم با مظاهر پیشرفت صنعتی و فرهنگی دنیای پیرامون خودمان کنار بیاییم و آنها را به کار بگیریم. تلویزیون آمد و مردم به‌ویژه کودکان و نوجوانان به خاطر تازگی، آن را بر شنیدن حرف‌های پدر بزرگ‌ها ترجیح دادند. البته تلویزیون ( به عنوان نماینده‌ای از رسانه‌ها)، ابزارها و تکنولوژی های جدید به خودی خود نگران کننده نبوده و نیستند بلکه چگونگی مواجهه و استفاده ما ایرانی ها باعث بوجود آمدن چالش‌هایی شده و می‌شود. به عبارت دیگر اگر طوری برنامه ریزی می‌شد که پدربزرگ‌ها حرف‌های خود را از تلویزیون می‌زدند شاید امروز به این شکل با بحران هویت در ایران مواجه نمی‌شدیم. شاید بتوان و حتما هم می‌توان هویت و اصل خویش را با استفاده از همین فن آوری‌ها حفظ کرد و بر اساس همین دیدگاه بر آن شدیم تا در دنیا و فن‌آوری وب و اینترنت آفتاب رویی درست کنیم تا دوباره مردم روستایمان جمع شوند تا هرکسی هر چیزی از وادقان می‌داند بگوید.

روزگاری کوچه پس کوچه‌های این روستا پر بود از هیاهوی کودکانی که پابرهنه بر مرکب‌های چوبین خود سوار بودند و می‌تاختند. کودکان دیروز این روستا امروز هر کدامشان در شهر و دیاری زندگی می‌کنند و آنقدر از هم دور شده‌اند که اگر روزی به تصادف در جایی مثل مترو، رستوران و … در کنار هم قرار بگیرند، شاید ندانند و به یاد نیاورند که روزگاری را در روستایی به نام وادقان با هم همبازی بوده‌اند. در زمستان‌ها و بویژه ایام نوروز کوچه‌ها پر بوده از بچه‌هایی که «پل‌بازی»، «الک دولک»، «قلعه بازی»، «اسب و چره» ، «هفت سنگ» بازی می‌کردند. دختران در روزها قالی می‌بافتند و شب‌ها «یه قل دو قل» بازی می‌کردند.