آرموداقاجی – فاروج – خراسان شمالی
نمیبینم بگردم من دگر یاران جانی چو شمعی سوزم و گریم به ایام جوانی
نوای غم نوازد ارغنون ساز دل و جان به جا ماندم در این صحرای غم با نا توانی
کجایند دوستان همزبان و هم دل من که بر گویم به آنان بنده اسرار نهانی
برفتم بر دهستانی که بودی زادگاهم غم عالم نشست بر این دلم گویی به آنی
هر از گاهی که پای خود نهم اندر دیارم بجز از غصه و غم من نیارم ارمغانی
نگاهی کردم اندر آن دبستانی که چندی به دوستانم بدانجا کرده بودیم شادمانی
نه استادی نه شاگردی نه فراشی نه ناظم نه از درس و کلاسش مانده است دیگر نشانی
در و دیوارو آن بام خرابش با من زار نمودند شکوه ها با آن زبان بی زبانی
سکوتش بود فریادی که ای دانش پژوهان ز جان و دل حریمم را نمایید پاسبانی
به باغستان اطرافش نظر کردم دمی چند به ایام بهاران بود چون فصل خزانی
همه جا سردو بی روح و نشان از درد و داغی دگر ناید به گوش ما نوای بلبلانی
زحمامش دگر ناید برون دود و بخاری لباس غم به بر دارد بود بیت الحزانی
به گورستان نهادم پا به چشمانم بدیدم رفیقان بس به خاک افتاده اندی در جوانی
نظر کردم به به لوح سنگ گور مردگانش ندیدم کس که قرنی کرده باشد زندگانی
سرطان در وجود مردمانش لانه کرده بسی جان داده اند آنان به مرگ ناگهانی
به پای منبر واعظ دگر آن مستمع نیست کجا شد آن تجمع های گرم انچنانی
جوانانش بسی بی کارو بارو سر گرانند به لب سیگارو در پا کفش های قیصرانی
فقانستان و ویران گشته است جانا فریزی شده رخصار مردم زرد و مانده استخوانی
توانمندان به شهرستان کنون سکنا گزیدند نه سعی و اهتمامی و ندارند پشت بانی
عزیزان یک به یک بار سفر بستند و رفتند به جا مانده زآنان یک خرابه آشیانی
زبس من ناله و افغان و زاری کردم آنجا شده بود رنگ و روی من به رنگ زعفرانی
دمادم من خورم افسوس عمر رفته بر باد کجا شد زندگانی می کنیم ما زنده مانی
به دست خود زدیم آتش به فرصتهای پیشین شده ایم درس عبرت از برای دیگرانی
چرا اینگونه گشته این نگارستان که یاران زخاطر برده ایم ما گنجهای شایگانی
زمان بگذشته و عمر گرانمایه هدر شد فرو در مال و آمال اندر این دنیای فانی
من و تو سر به لاک جهل و غافل از زمانه بشر پیموده راه کهکشان آسمانی
بیایید پیله ها را باز گردانیم عزیزان بس است دیگر چنین بی نظمی و بی سازمانی
همگی یک صدا و یک دل و یک رنگ باشیم به سوی مشکلات خود شتابیم کاروانی
اگر بندیم کمر را ما ز همت بهر خدمت نشینیم بر فراز قله های کامرانی
همه با هم آرمود را کنیم آباد و دل شاد حسد را سر ببریم و کنیم ما مهربانی
به گرداگرد آن پروانه سان دائم بگردیم که تا گردد بهشت مخفی و پنهان عیانی
نماییم شهره ی آفاق و عالم آن مکان را رسد آوازه اش بر گوش خلق یک جهانی
به اشک دیدگان شوییم غبار غم ز چهرش کنیم دامان مهرش را دمادم گل فشانی
همیشه عاشقت هستم آرمود اقاجی چون توانم نشانم بردل خود مهر این اوطان ثانی
نه شعر است این که من بهر شما یاران سرودم حدیث جان بود از نای جان مردمانی
بمیری احمدا جسمت شود خاک و گل و خشت ولی در صفحه ی گیتی بماند شعرهایت جاودانی
