روستای بازرجان / تفرش / مرکزی

روستای بازرجان در منطقه مرکزی چال تفرش و به فاصله ۱۸ کیلومتری از شهرستان فم بر روی دامنه کوه آسمان دره قرار گرفته است.

دامنه این کوه از ارتفاعات متفاوتی تشکیل شده و بازرجان را به چند بخش تقسیم کرده است.

محلات بازرجان عبارتند از :

سرکمرک – دیم نوباغ – پشت کو ( پشت کوه ) – در مسجد – سرسوگاه و عمارت حاج یدالله – ایوان مرادسلطان – لو جو ( لب جوی آب دوماران ) – آسیاب قدیم و آسیاب جدید ( هر دو متروکه و مخروبه ) – چال بالا – چال خرمن – چال پایین – منطقه عمارت جانگیر ( جهانگیر » که آخرین آثار به جا مانده از آن چند سال قبل ویران گردید و توسط یکی از اهالی عمارت جدیدی در آن بنا شد.) – حمام بالا و حمام پایین – چهارطاق ( چالطاق چال خرمن ویران شده و مسجد حضرت محمد در کنار آن بنا گردیده است )- آب انبار بالا و آب انبار پایین ( هر دو متروکه ) – دره مشداحمد ( مشهدی احمد با معدن گچ و کوره گچ پزی متروکه ) – قلاچه ( قلعه کوچک ) – چال قلاچه – قصاب خانه بالا و پایین و …

مناطق اطراف روستا عبارتند از :

کلکندر ( کلخاندر ) – چشمه اوزیز – باغ شاهی – باندو ( بند آب ) – چندلا -شورک – قلعه بهرامی – چشمه ایشکینجینه – دوماران – سربوستان ( سرباغستان ) – کهریز بالا – کهریز پایین – خرطاب – چهاربیددرختک – رجا – سریشو – باغ نبی – مرگلا – هفت میل – لارک – قلعه آلمان – امامزاده حامد و محمود – قلعه کل عبدالمحمد – قلعه گدارباغشاهی – قلعه حاج یدالله – سنگ پیغمبر – دره هورونه – چراغ پا و …

آب مشروب روستای بازرجان از چند طریق تامین می گردد:

۱- لوله کشی آب از قنات کهریز بالا به منبع آب در سرکمرک

۲- لوله کشی از چشمه رجا به منبع آب در پشت کو

۳- لوله کشی از چشمه لارک به منبع آب سرکمرک

قابل ذکر است که در قدیم به علت بارندگی زیاد و وفور آب ، آب قنات کهریز بالا از طریق جوی های روباز به بازرجان هدایت می شد و ضمن آبیاری درختان در آب انبارهای روستا ذخیره می گردید. آب های سطحی در چال بالا و پایین جمع می شد و این دو تالاب تا نیمه های اول خرداد دارای آب بوده و به تدریج خشک می شد.

بافت فرسوده و قدیمی روستای بازرجان در حال محو کامل می باشد و می توان گفت کلیه ساختمان هایی که از ۲۵ سال گذشته به این سو ساخته شده مطابق با معماری مدرن امروزی و بسیار شیک و با دوام و با هزینه های سرسام آور ساخته شده است.

مردم بازرجان ( اهالی و مهاجرین ) بسیار خونگرم و مهربان و در کارهای تعاونی همواره پیشگام بوده اند. از دهه ۱۳۳۰ شمسی که جاده بازرجان از حالت مالرو خارج و با مشقات و هزینه زیاد جاده خاکی تاسیس گردید و اولین وسایل نقلیه عمومی و خصوصی برخی از اهالی وارد روستا شد مردم در زمینه ساختمان مسجد ، نگهداری قنوات ، خرید اتوبوس و راه اندازی خط اتوبوسرانی از روستا به تهران ، بازسازی پل های موجود در مسیر جاده منتهی به روستا به ویژه پل شورک – بازرجان بر روی رودخانه بازرجان ، ترمیم جاده احداث بیمارستان ، احداث مدرسه ابتدایی و یا واگذاری ساختمان به منظور راه اندازی دبستان ( مرحوم حاج حسین قاضی مرادی ) و لوله کشی و احداث منابع آب ، احداث گرمابه های عمومی و … به طور کلی پیشرفت و آبادانی روستا مبالغ هنگفتی را هزینه نموده اند. که به دلیل عدم مدیریت و یا سوء مدیریت در راه بری و نگهداری پروژه های عمومی بیشتر این پروژه ها نیمه کاره رها گردیده و یا با شکست مواجه شده و پول های مردم بر باد رفته است