قلی آباد ملک – گرگان – گلستان

زبانم میل گفتن کرده امــــــــــــــــــروز

قلم  میل نوشتن کرده امـــــــــــــــروز

نمی دانی دلم با من چها کـــــــــــــرد

سفر رفت و مرا تنها رها کـــــــــــــــرد

قفس بشکست و خود را کـــــــرد آزاد

من اینجا و دلم در قلی آبـــــــــــــــاد

نمی دانم چرا دل بی وفا شـــــــــــــد

دل رامم چرا راهش خطاشـــــــــــــــد

دل من هر زمان یاد سفر کــــــــــــــرد

تو گویی هوش را کار دگر کـــــــــــــرد

اگر خواهی که گردد خاطرت شـــــــاد

بخوان این شرح  حال از قلی آباد

که آن جا عمر چند صد سالــــــــه دارد

هزاران گفته و ناگفـــــــــــــــــــــته دارد

در آنجا مردم از یک دین و کیشــــــــند

همه آنجا به نسبت قوم و خو یشــند

نویسم شرح آنهایی  که هستـــــند؟

و یا آنان که از دنیا برفتنــــــــــــــــــد؟

دلم خواهد که در مسجد نشینـــــــــــــــم

هر آنکس رفته از دنیا ببینـــــــــــــــم

ببینم چهره ی حاجی حسن را

ببینم حاج تقی نور دو عیــــــــــــــــن را

دو باره بشنوم بانـــــــــــــــــگ اذان را

صدای خوب استا رمضان  را

ببینم روی حاج حسینعلی را

و منبر های شیخ ذاکـــــــــــــــــــری را

همه با همدگر یکجا نشینیــــــــــــــــم 

دوباره روی همدیگر ببینیــــــــــــــــــــم

دلم خواهد که از شادی نویســـــــــم

برای قلی آبادی نویســــــــــــــــــــم

اگر چه شعر  بنده بی کلاس اســت

واز قانون، به کلی بی اساس اســت

ولی شعرم بود مشتی زخــــــــــرمن

هزار نا گفته دارد سینه ی مـــــــــــن