چاه تلخ – دیلم – بوشهر
دهستان لیراوی که به مجموعه ۴۳ پارچه روستا و آبادی بخش دیلم اطلاق می شود. تنها دهستان بخش دیلم بوده است.( که البته اکنون به چهاردهستان: لیراوی شمالی– لیراوی جنوبی– لیراوی میانی و دهستان حومه تقسیم شده است.) دهستان لیراوی در سالهای نه چندان دور (دهه ۶۰، یعنی حدود ۲۶سال پیش) جمعیتی بالغ بر ۱۰۵۰۷ نفر را در خود جای داده بود.
از روستاهای مهم آن می توان به روستای امام حسن (۱۶۹۴نفر)، عامری(۱۱۴۷نفر)، حصار(۸۶۱نفر)، سیامکان(۶۴۶نفر)،لیلتین(۵۸۶نفر)، کنارکوه(۵۶۷نفر) اشاره نمود. این روستاها رشد و اهمیت نسبی خود را مدیون مجاورت با دریا و شغل ماهیگیری، شهردیلم و جاده مهم ارتباطی بوشهر– دیلم– خوزستان، منابع و شرکت های نفتی و زمینهای زراعی نسبتاً مرغوب می باشند.(البته کشاورزی به روش سنتی و به صورت کشت دیم).
این روستاها به طور نامنظمی پراکنده شده و با فاصله دور و نزدیکی از یکدیگر واقع شده اند. و هیچ گونه عامل واحد و مهم در جذب و تمرکز آنان نقشی نداشته است.(لازم به ذکر است که براساس نظریه ای قدیمی در زمان تمدنهای ماهرویان و شی نیز کم و بیش تمامی روستاهای دهستان و جلگه لیراوی به صورتی واحد اداره می شده و تقریباً به صورت یکپارچه بوده است.)
اکثر این روستاها در روی جلگه نسبتاً پست ساحل خلیج فارس و برخی نیز در نقاطی دوردست تر و در مجاورت کوههای کم ارتفاع شمالی بنا گردیده اند.
گسترش و رونق روستاها و پای بندی روستائیان در موطن خود تنها در گروه رسیدگی به امور زراعی، جاده های ارتباطی و اموربهداشتی و رفاهی آنان است، در غیر اینصورت باید در انتظار مهاجرت و تخلیه شدن بی شمار این روستاها بود، آنگونه که در دهه ۱۳۴۵ تا ۱۳۵۵ شاهد آن بودیم باشیم…
در مساکن روستائیان تفاوت و تغییر چندانی با سالهای گذشته به چشم نمی خورد. خانه ها اکثراً هم کف و با سقفی مسطح بنا گردیده اند و برای ساخت آنها نیز از خشت و گل به دلیل فراوانی و ارزانی قیمت و همچنین عایق بودن در مقابل سرما و گرما که با درآمد اندک روستائیان نیز مطابقت دارد، استفاده شده است. کار عمده روستائیان کشاورزی و دامداری است. و در روستاهای مجاور دریا ماهیگیری و کار در شرکتهای نفتی می باشد.
