روستای وامرزان / دامغان / سمنان

سایتها و وبلاگهای وامرزان

شهرستان دامغان – استان سمنان

http://rostavamerzan.blogfa.com/

روستای وامرزان از توابع شهرستان دامغان می باشد که در فاصله ۸ کیلومتری شرقی شهر دامغان قرار دارد. این روستا با جاده اصلی تهران مشهد ۳ کیلومتر فاصله دارد.

این روستا با تقدیم کردن ۳۵ شهیدگلگون کفن به انقلاب وداشتن۱۵۰ رزمنده برادر و۸ رزمنده خواهر ویک آزاده جزء روستاهای پرآوازه در شهرستان می باشد.

این روستا با وسعت بیش از ۳۰کیلومتر مربع  وسعت از شمال با روستای حاجی آباد بستجان واز جنوب با روستای برم واز غرب با روستای مایان واز شرق با روستای حسین آباد حاج علی نقی همسایه است.

 شغل اغلب روستائیان کشاورزی و دامداری می باشد.آب کشاورزی این روستااز حومه دامنکوه از یک چشمه مهم به نام چشمه علی است که در ۲۵ کیلومتری شمال دامغان از دره کوهستانی جاری می گردد وبه این روستا می رسد.

این روستا شامل دو قلعه(قلعه بالا-قلعه پایین) و یک منطقه نوساز می باشد.و بیش از ۱۰۰ خانوار در این روستا زندگی می کنند.

  مختصات جغرافیایی آن به شرح زیر است:

طول ۵۴ درجه و۲۶ دقیقه شرقی ،عرض۳۶ درجه و۱۱دقیقه شمالی، ارتفاع آن از سطح دریا ۱۱۱۵ متر است. این روستا جزءآبادیهای دشتی حاشیه کویر است وآب و هوای آن گرم می باشد.

قدمت تاریخی وامرزان :

***در دامغان چنددهکده هست که نام آنها به «الف»و«نون» ختم می شود و خرابه هایی دارد که حاکی از قدمت بسیار زیاد آنها است مانند:روستاهای مایان ،خورزان،وامرزان،ورکیان وشامان،بستجان(حاجی آباد ) (کتاب جغرافیا،تاریخ و جغرافیای تاریخی استان سمنان (جلد اول)چاپ استانداری سمنان  صفحه ۴۱)

***ابکیان نام پسر یکی از پادشاهان هخامنشی است که چند قرن پیش بر صد دروازه(دامغان امروزی) حکمرانی می‌کرد. این پادشاه هخامنشی ۱۲ پسر داشت که به هر یک از آنان سرزمینی را داده بود که ورکیان ، خورزان ، وامرزان ، مایان ، ابکیان و چند روستای دیگر جزء آنهاست.ابکیان نام قدیمی روستای عبدیا می باشد. پس از گذشت سالها نام این روستا را از ابکیان به عدیا (odia) تغییر نام دادند ولی به دلیل سخت بودن تلفظ این اسم نامش را دوباره تغییر دادند و عبدیاء امروزی گذاشتند. (سایت انجمن پارسیان(www.parsianforum.com)،تاریخ ثبت مطلب ۱۶ می۲۰۰۹)

امام زاده ابراهیم (ع):

در فاصله  1kmمجنوب روستا بقعه متبرکه ای به نام« امام زاده ابراهیم (ع)» وجود دارد که از فرزندان امام موسی کاظم(ع) می باشد. (کتاب تاریخ و جغرافیای تاریخی استان سمنان،ص  – تاریخ وجغرافیای دامغان-صد دروازه(علی اصغر کشاورز)،ص۱۴۸-)

وبا شماره ۵۶۹۵ به ثبت آثار ملی کشور رسیده است. (اداره میراث فرهنگی شهرستان دامغان)

این امام زاده با داشتن کرامتهای بسیار زیاد برای مردم روستا و شهرستان دامغان دارای احترام قابل توجه می باشد.و هرساله در ۲۸صفرروز رحلت پیامبر (س)وشهادت امام حسن مجتبی(ع) که دربین مردم به (چهل وهشتم) معروف است جهت عزاداری به این امام زاده می آیند ومراسم تعزیه خوانی و عزاداری سیدالشهدا برگزار می کنند.زائرین ومشتاقان آن حضرت بایستی پس از گذشتن از تقاطع راه آهن تهران-مشهد به زیارتش نائل آیند.     

گنبد علی:

در فاصله  1kmجنوب روستا پس از گذشتن از تقاطع راه آهن تهران-مشهد در قسمت غربی امام زاده ابراهیم (ع)گنبد خشتی وجود دارد که به« گنبد علی» معروف است.که مربوط به اواخر دوره ایلخانی  یعنی حدوداً ۶۷۵سال می باشد وبا شماره ۵۶۶۷ به ثبت آثار ملی کشور رسیده است.و شخصی داخل این گنبد مدفون می باشد. (کتاب تاریخ و جغرافیای تاریخی استان سمنان،ص  – تاریخ وجغرافیای دامغان-صد دروازه(علی اصغر کشاورز)،ص ۱۴۸)

آب انبارها:

در این روستا ۷ «آب انبار» وجود داشته است که تا ۱۵سال پیش هم آنها را از آب چشمه علی پر می کردند و بعد ازآن استفاده می کردند. اما بعد از آن به دلیل آب رسانی منازل از آب چاه و اعلام غیر بهداشتی بودن آن توسط اداره بهداشت مردم دیگر از آب انبارها استفاده نکردند.در حال حاضر تعداد ۳آب انبارپابرجاست و۴ تای دیگر تخریب شده است.

آب انبار بصیر الملک:

این آب انبار در سال ۱۳۴۰ با کمک مال سرکار خانم طلعت شیبانی وبا همکاری آقایان حاج رضا کشاورزیان،محمد ابراهیم خادمیان ،حاج میرزا سیفی و…ساخته شده است .اطلاعات بیشتر بر روی سنگ نوشته آب انبار موجود می باشد.

آب انبار حاج غلامحسن:

این انباردر قلعه بالای روستا قرار داردکه با کمک مالی آقا آهنچی وبا همکاری مرحوم حاج غلامحسن رمضانقربانی و…در حدود۸۰ سال پیش ساخته شده است.

یخدان:

در کنار شتر خان به سمت مسجد  سجادیه گنبدی گلی به شکل مخروطی وجود دارد که به «یخدان» معروف است. .ازاین یخدان هماطوری که از نام آن پیداست برای یخ استفاده می شده است . که در چله زمستان آب چشمه علی را وارد چاله بزرگ می کردند تا کاملاً پر شود . بر اثر سرما این آب یخ می زد. بعد از یخ زدن کامل هر شب دو نفر از اهالی محل مأمور می شدند و به داخل یخدان می رفتندو یخ ها را با تبر می شکستند و دوباره روی آن آب می ریختند تا چند لایه یخ ایجاد شود. واین عمل هر چند ساعت یکبار در شبانه روزتوسط آن دو نفر انجام می شده است. و بعداز تمام شدن سرما درب یخدان را می بستدند و در چله تابستان درب آن را باز می کردند و مقداری از یخ را می شکستند. ومردم برای گرفتن یخ به این یخدان می آمدند و به اندازه استفاده خود از این یخ می بردند.