مزوش / دلیجان / مرکزی

بسم الله الرحمن الرحیم

به نام     نامی    حی   توانا                                   خدای   آسمان وهم زمین ها

همان خالق که خلق این جهان کرد                           که لطف خویش برعالم عیان کرد

همان عالم به انسان علم ها داد                                 زمین گسترد و هم جغرافیا دا د

من از جغرافیای شهر استان                                  نظر   دارم  محیطی  در  دلیجان

جنوب شرق شهرستان مذکور                                به مزوش نام او گردیده مشهور

سراید شاعر با فر وآهنگ                                     ز آداب و رسوم و دین و فرهنگ

نخستین دین مردم هست اسلام                                تماما" درپی حیثیت و نام

تماما پیروان شاه دینند                                        به سال و مه عزادا ر حسینند

به ماه هاشمی دارند اراد ت                                  بدان نام شریف برپاست هیئت

تمام قریه خود وقف علی بود                                امام اولینی کو ولی بود

بود واقف همان ملا محمد                                      تمام قریه را وقف علی کرد

همین بس فخر بر این مردمان است                        که این ده از امیر مومنان است

که شغل مردم آنجا فلاحت                                    همه دامدار و در کار زراعت

ولی کشت همه شد گندم و جو                                و محصول درخت، بادام و گردو

امید دارم تمامی زنده باشند                                   به آنها عرض کنم خسته نباشند

سلامم بر شهیدان دلیرش                                     تکاور شیخ و هم کودک و پیرش

نخست قربانعلی قربانی حق                                  تکاور شهرتش با حی مطلق

شهید بمب باران شیخ ما شد                                      به همره خاندان او فدا شد

علیزاده که عبا سش بود نام                                   که شد شهد شهادت اندرآن کام

فروزان شهرت و نامش محمد                               شماری از شهید مزوش آمد

امیر عباس نوری با سعادت                                  چشید او شربت پاک شهادت

به مزوش این شهیدان افتخارند                               به  نزد حی باقی برقرارند

به یادآرم ز مردی با صلابت                                  علیخان مرد رزم و باشهامت

به دشمن با شجاعت روبرو شد                              که بر مزوش کنام ابرو شد

براند برخصم یاغی چون دلیران                           بر این خطه بدی همچون نگهبان

به نامردی وراخصم زبون کشت                           که از مرگش گزیدند خلق انگشت

گلستان دشتهای مزوش آمد                                 بزه با سردیان دلکش آمد

یکی هم خواجه کوفی ،برنسا بود                       فراوان نعمت از لطف خدا بود

تفرجگاه مزوش بر شمارم                                  سرآن آسیاب و بیشه دارم

دگر رومرغ وآن یک بوده دومیر                         برو گردش کن و اندیشه بر گیر

بلند تر قله استان که حال است                           همان کوهی به نام اردهال است

اگر بر قله اش مسکن گزینی                           شهید و بارگاهش را ببینی

همان سلطان علی ابن امام است                         شهید اردهال گویا به نام است

به حق این شهید با ارادت                                  به مزوش کن عطا خیر و سلامت

همین اشعار مزوش مانده برجاست                       که دهیار صادقی بنموده درخواست

سرود این شعر ها را شاعر جاسب                      که مداح حسین فرزند زهراست

محمدی جاسبی