دیجوجین – اردبیل – اردبیل

این روستا با روستاهای ایمیتچه ، باروق، خشکه رود، جناقرد همسایه می باشد و همچنین مسیر عبور روستاهای دیگر مثله خیارک می باشد. به خاطر موقعیت جغرافیایی منحصر به فرد به عنوان چهار راه ارتباطی مطرح می باشد . دارای دو مسیر ارتباطی با شهر اردبیل می باشد و دو جاده مهم آسفالته ی دهستان سردابه را به هم وصل میکند. تابستان بسیار معتدلی دارد و روستا همه ساله در فصل تابستان پذیرای مسافران زیادی از شهرهای مختلف و بیشتر تهران می باشداین رو ستا در ۱۴ کیلومتری غرب شهر اردبیل و در دامن کوه سبلان  واقع شده است.

از لحاظ شغلی  میتوان گفت مردم روستا به دو دسته تقسیم می شوند ، دسته اول که عمده افراد را تشکیل می دهند ، کشاورز و دامدار می باشند. دسته دوم نقاش می باشند. نقاشان این روستا در سطح شهر اردبیل نیز  بسیار معروف می باشند  از جمله نقاشان پیشکسوت در این روستا می توان به " استا مندی "  اشاره کرد که زحمات زیادی را در تربیت شاگردان خود کشیده است.آهنگران (در زبان محلی دمیرچیلر)  بسیار خوبی نیز در این روستا مشغول به کارند که  شمشیر و چاقو و داس بسیار خوبی  را می سازند

رود معروف «نشته رود» از کنار این روستا می گذرد. وتپه تاریخی نصیر تپه سی که از آثار مورد حفاظت میراث فرهنگی است در این روستا قرار دارد. آرمود یا همان گلابی از جمله میوه مشهور این روستا می باشد  و  این منطقه را با ضرب المثل باروقین بال آرمودی ودیژویژینین کال آرمودی مشهور کرده است. این نوع گلابی بسیار خوشمزه بوده و طعم مخصوصی دارد . البته درخت گردو نیز در این روستا زیاد می باشد. باغهای این روستا بیشتر در کنار نشته رود قرار گرفته است. چشمه معروف مختر بلاغی دارای آب بسیار گوارایی می باشد و مردم روستا سالیان بسیاری ، قبل از آب رسانی روستا از آب این چشمه آب مصرفی  خود را تامین می کرده اند.قالی بافی از صنایع دستی مردم می باشد. از جمله غذاهای محلی می توان  خینگل ،آش دوغ ، خشیل ، یارما پلو ، حلوای سیاه، را نام برد.

دیژویژین همان کلمه دیجویجین از دهستان های بخش مرکزی اردبیل با ۳۷ آبادی است که  دارای ۲۷۰۷۰ تن سکنه است و قرای مهم آن عبارتند از شیخ احمد، ابربکوه ، روئین درق ، شهره در، قنسول کندی ، خیارک ،منجده و قلعه جوق  . مرکزیت این دهستان قبلا روستای دیجوجین بوده است البته امروزه دیگر این دهستان، دهستان سردابه نام دارد .

براساس نظر بزرگان قدیمی،نام روستا از کلمه دژ بیژن گرفته شده است واحتمال می دهند پس از تصرف ایران توسط اعراب و نبود حرف ژ در زبان عربی وتلفظ راحت آن به دیجوجین تغییر یافته است البته محلی به نام قالا باشی یا در زبان فارسی همان سر قلعه در روستا وجود دارد که با کمال تاسف از این محل تنها یک یادگاری به صورت یک تپه ای باقی مانده  است .این  محدوده تاریخی پس از زلزله مناطق روستایی اردبیل تخریب وبه صورت خانه های مسکونی درآمده است. این روستا از روستاهای پیش قراول و اول منطقه اردبیل است که درآن اولین بار مدرسه به شکل امروزی ساخته شده و دانش آموزانی از روستاهای عموقین،ایمتچه،جناقرد، خشکه رود، باروق، خیارک، جمادی،قره تپه ،وکیل آباد (سرداوا چایی) اروانق،قلعه جوق و…درآن مدرسه تحصیل می کرده اند.بزرگان این مدارس  سالیان بسیاری قبل پس از سالها خدمت دولتی بازنشسته واز دنیا رفته اند. بنیان گذار این مدرسه روستا فردی به نام میر علی بیگ(میرعالی بی در اصطلاح محلی) با همت اهالی آن را بنا کرده بوده وبه همین خاطر است که مدرسه سازی در این روستا ودر نزد اهالی مرسوم بوده که ساخت ۷۲مدرسه توسط حسنعلی علی پور دیجویجین در ادامه این روند می باشد . روستای دیژویژین(دیجویجین)مردان بزرگی همچون کدخدا میر اسرافیل وکدخدا علی (علی یولداش) که تاحدودی در عدم همکاری با دولت مرکزی آن زمان در امر سرباز دهی معروف بوده داشته است ومهاجرانی به کشور های اروپایی ازجمله آلمان واتریش دارد.از بزرگان و ریش سفیدان دیگر روستا می توان به علیگشاد خان ، حاجی میر عظیم ، حاجی ایباش ، حاجی دلشاد و استا مندی و……. اشاره کرد. این روستا در دامان خود فرهنگیان ،مهندسین،پزشکان ونظامیان وطن دوست وقهرمانی را تقدیم ایران زمین کرده است ودر جریان ۸ سال دفاع مقدس شهدای گرانقدری تقدیم انقلاب کرده است از دیگر بزرگان این روستا حسنعلی علی پور دیجویجین خیر مدرسه ساز نمونه استان اردبیل که مدتها ساکن آلمان غربی بوده و خانم یشمی خیر مدرسه سازدیگری از مقیمان کشور اتریش می توان نام برد.           
در این روستا طوایفی از جمله:  منافی لر ،شاممدی(شاه محمدی ها) ،سیدلر، میر باقرلیلر، امینی لر ،تولکوچی لر،اجاق ویردی لر و علی یولداش اوشاقلار(کادا لیلار) زندگی می کنند .