بولان – دماوند – تهران
روستای بولان در منتهی الیه جنوب حوزه فرمانداری دماوند و در فاصله ۱۲کیلومتری جاده کیلان – ایوانکی و در ارتفاع ۱۶۳۶ متر از سطح دریا واقع شده است که وسیعترین روستای شهرستان دماوند می باشد و تا سال ۱۳۴۱ نیز پرجمعیت ترین روستای شهرستان بوده است . ( اسناد فرمانداری دماوند )
روستای بولان بر یکی از یالهای کشیده کوه که بین دو دره به هم می پیوندند و منظره زیبایی را ترسیم می کند ایجاد شده است دو دره شرقی و غربی روستا دارای باغات سرسبز و درختان کهن سال می باشد.
خانه های اهالی این روستا در شیب تند و بالای یکدیگر احداث شده و از این منظر بسیار شبیه روستای ماسوله می باشد. ( پازوکی طرودی ، ناصر، آثار تاریخی دماوند ،ص ۴۲۸ )
مردم این روستا دارای دین اسلام ومذهب شیعه می باشند که نوع معماری و مکان های مذهبی روستا نیز گویای این مدعاست .
این روستا در گذشته دارای سه راه مال رو بوده است ، یک راه به کیلان ، راه دیگر به ایوانکی وراه سوم که از مهمترین راه های مواصلاتی بوده و در بعضی قسمت ها حدود ۸ متر عرض داشته است که گویا راه عبور کاروان ها و مسیر ارتباط راه ایوانکی به دماوند و جاجرود از این طریق انجام می شد . این راه در ارتفاعات روستا (منطقه قره قاچ ) به دو قسمت منشعب می شود یک راه آن به دماوند و روستا های همجوار و راه دیگر به طرف جاجرود وشمال تهران منتهی می شود . قابل ذکر است مردم این روستا در گذشته اکثر مواقع برای رفت و آمد به تهران از راه ایوانکی مسافرت می نمودند .
از لحاظ اقتصادی نیز مردم روستا کشاورز و دامپرور هستند که قبل از سال ۱۳۵۵ یکی از مراکز تجاری شهرستان دماوند به حساب می آمد و افراد مبارز زیادی را در خود جای می داد به گونه ای که یکی از مراکز مبارزه با رژیم شاهنشاهی ایران بود.
ولی هم اکنون به علت بی توجهی به این روستا تقریباً خالی از سکنه شده و مهاجرتهای مردم این روستا به شهرهای شهرستان دماوند ، ایوانکی ، گرمسار ، پاکدشت و به نقاط جنوبی ایران انجام پذیرفته است. البته هنوز این گویش در بین مردم این دیار رواج دارد .
روستای بولان بر یکی از یالهای کشیده کوه که بین دو دره به هم می پیوندند و منظره زیبایی را ترسیم می کند ایجاد شده است دو دره شرقی و غربی روستا دارای باغات سرسبز و درختان کهن سال می باشد.
خانه های اهالی این روستا در شیب تند و بالای یکدیگر احداث شده و از این منظر بسیار شبیه روستای ماسوله می باشد. ( پازوکی طرودی ، ناصر، آثار تاریخی دماوند ،ص ۴۲۸ )
مردم این روستا دارای دین اسلام ومذهب شیعه می باشند که نوع معماری و مکان های مذهبی روستا نیز گویای این مدعاست .
این روستا در گذشته دارای سه راه مال رو بوده است ، یک راه به کیلان ، راه دیگر به ایوانکی وراه سوم که از مهمترین راه های مواصلاتی بوده و در بعضی قسمت ها حدود ۸ متر عرض داشته است که گویا راه عبور کاروان ها و مسیر ارتباط راه ایوانکی به دماوند و جاجرود از این طریق انجام می شد . این راه در ارتفاعات روستا (منطقه قره قاچ ) به دو قسمت منشعب می شود یک راه آن به دماوند و روستا های همجوار و راه دیگر به طرف جاجرود وشمال تهران منتهی می شود . قابل ذکر است مردم این روستا در گذشته اکثر مواقع برای رفت و آمد به تهران از راه ایوانکی مسافرت می نمودند .
از لحاظ اقتصادی نیز مردم روستا کشاورز و دامپرور هستند که قبل از سال ۱۳۵۵ یکی از مراکز تجاری شهرستان دماوند به حساب می آمد و افراد مبارز زیادی را در خود جای می داد به گونه ای که یکی از مراکز مبارزه با رژیم شاهنشاهی ایران بود.
ولی هم اکنون به علت بی توجهی به این روستا تقریباً خالی از سکنه شده و مهاجرتهای مردم این روستا به شهرهای شهرستان دماوند ، ایوانکی ، گرمسار ، پاکدشت و به نقاط جنوبی ایران انجام پذیرفته است. البته هنوز این گویش در بین مردم این دیار رواج دارد .
