پریدر – ملایر – همدان

روستای پریدر(Paridar Abolhasan) مشهور به پریدر ابوالحسن خان درعرض جغرافیایی ۳ و ۳۴ شمالی وطول جغرافیایی ۵۷ و ۴۸ شرقی واقع شده است و در ارتفاع ۲۰۶۰ متری ازسطح دریا قرار دارد. این روستا از توابع دهستان کمازان سفلی است. روستای مهدویه مرکز این دهستان است که با پریدر ۱۵ کیلومتر فاصله دارد. دهستان کمازان سفلی در بخش زند شهرستان ملایر قرار دارد. مرکز این بخش شهر زنگنه است. فاصله روستای پریدر تا مرکز بخش ۳۱ کیلومتر و تا مرکز شهرستان ملایر ۳۵ کیلومتر است. پریدر در منطقه کوهستانی و ییلاقی شهرستان ملایر جای دارد و دارای آب و هوای سرد کوهستانی است. دهانه دره U شکل پریدر به روی سد در حال  احداث کلان باز می شود. این سد بر روی رودخانه کلان در حال ساخت است. منظره های کوهستانی زیبا و برخورداری از ۱۸ رشته قنات از ویژگی های برجسته این روستا است. بعد از انقلاب اسلامی نام روستا در متون رسمی و دولتی به امامزاده خاتون تغییر کرده است. اما همچنان پریدر ابوالحسن نام اصلی روستا نزد مردم محلی و شهرستان ملایر است. از گذشته های دور مراتع بسیار گسترده کوهستانی، مرغزارهای سرسبز، چشمه های بسیار زیاد زمین های کشاورزی حاصلخیز اززمینه مناسبی برای توسعه کشاورزی و دامداری در پریدر فراهم آورده است. اما در دوران معاصر به ویژه از سال های بعد از اصلاحات ارضی ۱۳۴۱ تحولات گسترده ای در نظام مدیریتی این روستا پدید آمد.

             تحولات پدید آمده در مالکیت منابع عمده تولید روستای پریدر به دنبال اصلاحات ارضی چالشهای عمده ای در عرصه بهره برداری از این منابع ایجاد می کند. در شرایط پدید آمده مالکیت منابع عمده تولید و به دنبال آن مدیریت اجتماعی روستا دگرگون می شود. ناتوانی ارگان های دولتی دست اندرکار اصلاحات ارضی در ارایه راهکارهای نوین و جامع در راستای توسعه همه جانبه روستا منجر به مشکلات و مسائل عمده ای در این زمینه می شود. از جمله این که، اراضی کشاورزی به صورت قطعات پراکنده بین کشاورزان صاحب نسق تقسیم می گردد. مالکیت اراضی در قطعات پراکنده مشکلات عمده ای مانند هدر رفتن منابع آب و بهره وری پایین زمینهای کشاورزی را مطرح می کند. همچنین مالکیت اراضی در قطعات کوچک و پراکنده مشکلات و موانعی را برای مکانیزه کردن کشاورزی و بکارگیری شیوه های نوین و کارآمدتر کشت و زرع پدید می آورد. در نتیجه پراکندگی زمین های کشاورزی در طول مدت زمان آبیاری وقت زیادی صرف جابجایی آب از طریق جوی های خاکی بین قطعات مختلف می شود. هدررفتن حجم بالایی از منابع آب در فصول آبیاری پیامد چنین وضعیتی است. علاوه بر اینها در دهه های بعد از اصلاحات ارضی کار حفاظت مداوم ولایروبی قنات ها که از گذشته های دور منبع اصلی آب مورد نیاز کشاورزی روستا بوده اند، به فراموشی سپرده می شود. تخریب منابع آب و حتی بایرشدن برخی قنات های روستا، زمین های کشاورزی و آبی روستا را با مشکل کمبود آب مورد نیاز مواجه می کند، به طوری که طـــی دهه های بعد از اصلاحات ارضی بسیاری از زمین های آبی روستا به زمین های دیم و بایر تبدیل شده اند.