الیمستان – آمل – مازندران
چطور برسیم؟
در میان جنگل و کوه
برای رسیدن به جنگل الیمستان باید جاده هراز را ۳۵ کیلومتر تا فرعی بروید
@با خودروی شخصی: هر کجای تهران که هستید باید راهتان را در جهت شرق شهر کج کنید و بروید به سمت جاده جاجرود.
جاجرود را که رد کنید دو تا مسیر پیش روی شماست؛ به سمت فیروز کوه و دیگری از جاده هراز.
مسیر جنگل الیمستان از جاده هراز است. در ۳۵ کیلومتری جاده هراز به تابلوی فرعی امامزاده «لحاش» می رسید و از سر جاده امامزاده لحاش تا ابتدای جنگل الیمستان ۱۲ کیلومتر راه بد قلق دارید؛ چرا که جاده باریک و بسیار پر پیچ و خم است.
جاده، آسفالت خوبی ندارد و در بعضی قسمت ها خاکی است. در کیلومتر ۷ جاده، بنای امامزاده لحاش واقع شده. اینجا می توانید زیارتی داشته باشید و از آخرین سرویس بهداشتی مسیر صعود استفاده کنید.
سر تاسر سبز
المستان را از بالا که ببینید این شکلی است؛ منطقه ارتفاعات الیمستان بعد از اقامتگاه دوم، پرچین را که رد کنید، جنگل دیگر تمام شده. از اینجا حدود ۴۵ دقیقه پیاده روی دارید تا مراتع سبز بالای تپه را ببینید. جایی که تا چشم کار می کند مرتع است.
مسیر دوم:
راهی که اغلب طبیعت گردها، الیمستان را به آن می شناسند راه چهار ساعته صعود تا قله امامزاده قاسم (ع) است چرا که تنوع پوشش گیاهی و اختلاف دما در آن ماجراهای مفصل تری دارد.
۱ــ از روستای الیمستان تا دشت اول: از همان ابتدای راه گل های پنج پر و زرد رنگ آلاله را با آن شاخه های بلندشان می بینید. اواخر بهار و اوایل تابستان فصل گل های خاک شیر است که آنها را بیشتر از کناره های راه روستای الیمستان، حوالی گاوسرای قلاردن و اطراف امامزاده «لحاش» می بینید. نیمی از مسیر صعود تا دشت اول را در بین حصارهای اطراف خانه های محلی می گذرانید. هر چه بالاتر می روید، شیب جنگل رو به تندی می رود. راه، پیچ در پیچ است و راهروی باریک پاکوب شده، واضح ترین نشانه ای است که مسیر حرکت را مشخص می کند. اگر هوا ابری نباشد می توانید دورنمای قله دماوند را ببینید. بعد از حدود ۴۰ دقیقه پیاده روی، می رسید به یک محوطه باز پوشیده از چمن که به آن دشت اول می گویند. دشت اول الیمستان در کنار یک چشمه کوچک آب است که می توانید رفع تشنگی کنید. دوروبر این چشمه، درخت آلوچه جنگلی می بینید و همان اطراف درخت «ازگیل». اگر صبح زود به سمت الیمستان حرکت کرده اید، حوالی ساعت ۱۰ صبح به دشت اول می رسید. اینجا خنک و مطبوع است و جای خوبی برای آنکه نفسی تازه کنید. کسانی که برای اقامت دو روزه به الیمستان می آیند، معمولاً در دشت اول کمپ می زنندو ناهار روز اول را همین جا می خورند.
۲ــ از دشت اول تااقامتگاه دوم: کنار دست دشت اول، محوطه باز مشابه دیگری گسترده شده که به دشت دوم معروف است و برای گردشگرها همان کارکرد دشت اول را دارد. مسیر خروج از دشت اول و دوم همان راه پاکوب شده است که شما را به سمت جنگل انبوه تری می برد. از دشت دوم به بعد درخت ها شاخه در شاخه هم فرو برده اند و تمام راه را در سایه می گذرانید. بیشتر ماه های سال این مسیر جنگل مه آلود است؛ البته درتابستان، زیاد این طور نیست. وقتی مه باشد فلش های آبی یا قرمز رنگی که محلی های الیمستان روی تنه ممرزهای قطور کنار مسیر پاکوب شده گذاشته اند، راه صعود به قله را برایتان مشخص می کنند. زمین های بقیه مسیر یا میوه های توت مانند ممرز ریخته یا ریشه های درختان از آن بیرون زده که محل عبور و مرور بیشتر گردشگران است. بعد از حدود ۲۰ دقیقه پیاده روی از دشت اول، دست راست مسیرتان یک منطقه چهار پنج متری تالاب مانند است که دیگر از همین جاها مسیرتان گل می شود و برای عبور باید جاپاهایی را روی تخته سنگ های بین گل ها پیدا کنید. منطقه گلی در واقع یک نهر نیمه جان است.
۲۵ دقیقه بعد از حرکت از دشت اول، به یک ممرز بسیار قطور می رسید که به نظر قطورترین درخت مسیری می آید که تا اینجا صعود کرده اید. روی تنه این ممرز دو تا زائده شبیه به کندوی عسل وجود دارد که در واقع نوعی قارچ است که درخت را به تدریج پوک می کند. تورلیدر «دلاهو» که همراه ما بود، روی تنه این درخت سوراخ های سه چهار سانتی متری را که دارکوب ها به جا گذاشته بودند نشانمان داد. اگر این درخت را یک جور نشانه حساب کنید، حدود یک ربع دیگر راه دارید تا برسید به اقامتگاه دوم. این یعنی با توجه به سرعت حرکت، حدود ۴۰ دقیقه از دشت اول تا اقامتگاه دوم جنگل نوردی کرده اید. اقامتگاه دوم، درّه کوچکی است در سمت چپ مسیر پاکوب شده صعود که با شیب پنج، شش متری در فضای جنگل فرو می رود. هنوز پنج متر از مسیر اصلی صعود به سمت اقامتگاه فاصله نگرفته اید که هوا به یک باره خنک می شود. هوای داخل دره اقامتگاه دوم همیشه به شکل محسوسی سردتر از هوای مسیر صعود است. کسانی که برای سفر یک روزه به الیمستان آمده اند، معمولاً اینجا استراحت مجددی می کنند و ناهار سبکی می خورند تا صعود را ادامه بدهند.
۳ــ از اقامتگاه دوم تا امامزاده قاسم: باید از همان شیبی که وارد دره اقامتگاه دوم شدید، برگردید به سمت مسیر صعود. اگر تند راه بروید حدود ۱۵ دقیقه دیگر می رسید به پرچین. یعنی همان جایی که جنگل کم کم تمام می شود و استپ شروع می شود. پرچین را که رد کنید، اگر هوا ابری نباشد می توانید دماوند را در سمت جنوب غربی تان ببینید. دوباره باد تندی می آید و دیگر وقتش است که خودتان را برای هوای گرم تر، شیب تندتر و تابش مستقیم آفتاب آماده کنید. اینجا دیگر از سایه درختان ممرز، الیماوون خبری نیست؛ به جای آنها بوته های گون می بینید و آلوچه کوهی، کم کم سنبل و بابونه و خارشتر هم به این جمع اضافه می شوند. ۱۰ دقیقه از راه که بگذرد احساس می کنید قلّه دماوند از سمت راست تان در حال حرکت است؛ به شکلی که انگار دماوند جلوتر از شما حرکت می کند. اما بعد از ۲۰ دقیقه کوهنوردی، قله دماوند کم کم از دیدتان خارج می شود. اگر مسیر را همین طور بدون توقف ادامه بدهید، قلّه دماوند به مدت ۲۰ دقیقه از دیدتان خارج می شود تا برسید به تابلوی قهوه ای رنگ سر دو راهی امامزاده قاسم. یک راه به روستای «چلاو» می رود و یک راه مسیر صعود به قله الیمستان است. تا اینجا باید چیزی حدود ۴۰ دقیقه از پرچین پیاده روی بدون توقف کرده باشید. پنج دقیقه که به راهتان ادامه بدهید، می توانید سمت راست تان جاده هراز را ببینید و سمت چپ تان مراتع سبز منطقه را. قله رو به روست، ولی پشت تپه ای که باید آن را رد کنید تا دورنمای بنای سفید رنگ امامزاده ظاهر شود. اگر هوا مه آلود نباشد، این اتفاق بعد از یک ساعت پیاده روی می افتد. چیزی کمتر از یک کیلومتر جلوتر، دو تا چاله بزرگ می بینید به عمق شش متر که یکی با قطر ۳۰ متری اش از دیگری بزرگ تر است. می گویند چاله ها از برخورد شهاب سنگ درست شده اند. امّا بین محلی های الیمستان دو تا افسانه از این چاله ها روایت می شود. آنها می گویند این چاله ها جای زانو های رستم است که اینجا خم شده تا از آب دریاچه خزر بنوشد. روایت دیگر به آرش کمانگیر بر می گردد که اینجا زانو زده تا با تیر کمانش تیری به سمت استان گلستان پرتاب کند تا هر جا که تیر فرود آمد محدوده قلمروی ایران معلوم شود. کنار این چاله ها می توانید به بهانه عکس یادگاری، نفسی تازه کنید. تا خود قلّه هنوز نیم ساعت راه است. بالای قله به جز امامزاده قاسم، یک اصطبل ساخته شده. گله های اسب در مراتع اطراف امامزاده مشغول چرا هستند. هر کدام از مراتع اینجا صاحب خودش را دارد؛ اما از پانزدهم خرداد هر سال، قرق مراتع می شکند و گله ها مجازند در همه مراتع چرا کنند. این امر تا آخر شهریور ماه ادامه دارد. گله دارهای این منطقه رسم شان است درروز اول قرق هر چه شیر دوشیدند به متولی امامزاده قاسم بدهند. متولی امامزاده «آقاجان آقاجانی» است. او مسئول اصطبل هم هست. اگر موفق شدید به قلّه الیمستان صعود کنید حتماً سراغش را بگیرید. او داستان های زیادی از الیمستان می داند که برایتان تعریف خواهد کرد.
پیش به سوی دشت اول
جاده ای که به سمت الیمستان می رود. جاده ای است پر پیچ و خم که در کیلومتر هفت آن، مقبره امامزاده لحاش قرار دارد. اینجا می توانید زیارتی داشته باشید و از آخرین سرویس بهداشتی مسیر استفاده کنید. مسیر ماشین رو جاده امامزاده لحاش در ابتدای جنگل الیمستان تمام می شود و از ابتدای جنگل تا دشت اول با حدود چهل دقیقه پیاده روی می رسید به محوطه با پوشیده از چمن که به آن دشت اول می گویند.
تاخت و تاز در جنگل
روستای الیمستان و جنگل از یک جا شروع می شوند و هر دو را با هم پشت سر می گذارید. اینجاست که اسب های اهالی روستا از بین کوچه ها بیرون می آیند و سر از حاشیه مسیر صعود شما درمی آورند. منظره زیبایی که فقط نشان کوچکی از ادامه مسیر است.
