آری – بابل – مازندران

اول اینکه نشان میدهد که آری ها مردمی مهاجر بودند.

دوم اینکه نام یکی از اقوام کهن ایرانی بوده.

سوم اینکه مردمی چادر نشین و اهل ییلاق و قشلاق بودند.

همین طور با کلمه میخ بزرگ هم تناسب دارد زیرا میخ بزرگ یا همان میخ طویله را چادر نشینان داشتند که چادر را به آن وصل میکردند.مردم کوچ نشین و اهل چادر و مهاجر این میخ بزرگ را به همراه خود داشتند تا هر کجا که منزل می کردند آن را بر زمین می کوبیدند.وچارپایان خویش به آن می بستند.

بنا به نظر دهخدا این قوم قبل از مشروطه به شکل چادر نشین بودند که هرجای که آب و هوای خوب بود در آن جا می کردند.این نشان میدهد که شاید اجداد آرایی ها سالهای پیش هنوز مهاجر و چادر نشین بودند.

خوی وخلصت مهاجر بودن در وجود این مردم بوده است که بزرگان محل تعریف میکردند که آنان برای خرید ارزاق عمومی روستا از فاصله آری تا فیروزکوه را از میان سنگلاخ ها و گذرگاه های خطرناک چندین روز طی کردند تا به مقصد برسند و گاهی در بین راه همان فیروزکوه می دادند شاید قبر خانم عموزاده آرائی در امامزاده اسماعیل فیروزکوه شاهد این مدعی باشد اما نکته این است که این قوم آری چرا اسبان خویش را به درختان نمی بستند و حتما می بایستی به میخ ببندند در حالیکه این گونه میخ بستن مخصوص مناطقی است که پناهگاه طبیعی نداشتند. جواب فرضی این قضیه این می تواند باشد که شاید این نامگذاری از طرف ساکنان اولیه این مناطق بود که با دیدن میخ در بار وبنه آنها این نام را بر آنان نهادند، کما اینکه در تاریخ ایران داریم که نام آریا یا ائیرانه را معمولا ساکنان اولیه این فلات بر مردم مهاجر هند و آریایی نهادند،نه اینکه خودشان نام معین داشته باشند.

لذا این فرض برای مردم آری نیز متصور است با توجه به خلق و خوی و قیافه و نامگذاری فرزندان و اجداد به نظر می رسد که این مردم تا حدودی با بقیه اقوام و همسایگان فرق داشته باشند.