روستای خوک / شوط / آذربایجان غربی
شاید برای شما هم پیش آمده است که اگر برای بار اول به مسافرتی رفته باشی شناخت جهات اربعه (شمال ، جنوب،شرق وغرب) محل سکونت نامجهول وغریبه می آید اما برای بومیان این امر،یک مسئله عادی می باشد و طبیعی است بعد از مدت کوتاهی همه چیز به روال عادی در می آید چر که همهٔ خیابانها وکوچه ها ومیدانها وحتی خانه ها داری نام و پلاک مشخصی هستند . اما این امر برای شناخت روستا وحدود جغرافیایی واقلیمی آن شامل نمی شود ولازم می نماید که مردم همان منطقه بر اساس ویِژگی های هر محله یا اراضی دایر وبایر که اغلب از نوع خاک و رستنی وموقعیت تاریخی واقلیمی وجغرافیایی وملکی سرچشمه میگیرد نامگذاری می شود که داری زیبایی های منحصر به فرد وجالبی برخوردار بوده وخود گویای تاریخ وخاطرهٔ زندهٔ آن منطقه می باشد.این اسامی گاهی به یک قطعهٔ کوچک چند متری وگاهی به یک منطقهٔ وسیع شامل می شود. روستای خُک نیز از این قاعده استثناء که نیست همهٔ آنها را یکجا دارد . در این مقاله سعی می شود ضمن معرفی اسامی ، وجوه تسمیهٔ هر یک از آنها را در حد توان بر مبنای وُسع اطلاعات شخصی برای علاقمندان ارئه گردد باشد که با نظرات وپیشنهادات وانتقادات خود راهنمای حقیر باشند. خود روستا که بصورت طولی در مسیر رودخانهٔ فصلی سِلاو واقع است واز شمال به جنوب امتداد دارد در اصطلاح محلی یوخاری (بالا) محله یا تیکان تپه سی و آشاغی (پایین)محله مشهور بوده و دو نهر آب روستای بیانچولی و خود روستا آن را به دو قسمت مساوی تقسیم می نماید ودو دهنه پل چوبی مرز حایل بوده ودر اصل به دو قسمت تقسیم می نماید. بدین ترتیب برعکس محلهٔ آشاغی که از آب انهار سیراب می شد،محله تیکان تپه سی ، جزو حوضهٔ آبرفتی نهرها نبوده فلذاهیچگونه رستنی در آن پیدا نمی شد.نیز مسجد ، مدرسه، چشمه (بلاغ) وساختمان عمارت نیز در آشاغی محله قرار دارد. این روستا دارا راههای ارتباطی به شرح ذیل بوده است: راه اصلی که در زمانهای قدیم رونق فراوانی داشته از شمال به جنوب بوده ودر واقع مسیر ارتباطی روستاها وآبادی های نواحی شمالی با شهر شوط وپیرامون بوده واز روستای زنگنه شروع وباعبوراز شوطلو ویولاگلدی به رودخانهٔ زنگمار می رسد سپس دقیقا در کرانه رود فصلی سلاو امتداد یافته وبا عبور از سمت غرب چشمهٔ روستا به سمت جنوب کشیده شده و در سمت جنوب غربی انتهای روستا و اراضی روستای ملااحمد،مسیر اصلی به سمت شوط ادامه می یابد ویک جاده فرعی نیز بسوی ملا احمد از آن جدامی شود. جاده ای معروف به جاده چنگیزخان از همین مسیر (آلاگوز) به سوی شوط بر روی تپه ها وجود دارد که در منطقه بورنو کّسیک از سمت غرب وارد جاده پالان توکن شده سپس بسوی شوط امتداد می یابد.راه اصلی امروزه روستا از شمال روستا پس از عبور از عرض رودخانه سلاو در حدفاصل قبرستان ویارآرخی وطی مسیر دو ونیم کیلومتری در منطقهٔ علی کندی به جاده اصلی شوط – ماکووتبریز وصل می شود.در امتداد این جاده در سمت جنوبی آن جادهٔ فرعی معروف به اّرتا یول از کنار چشمه عبور وبا طی مسیر یک و نیم کیلومتری در منطقهٔ شیر علم به جاده اصلی وصل می شود. راه فرعی دیگری در سمت جنوب غربی با عبور از دره ها وتپه ها و درست با طی مسیر کنار نهر به سوی بیانچولی امتداد می یابد. دو راه فرعی دیگر به سوی قابان باسان وتپه باشی از شرق وشمال شرقی روستا شروع وپس از طی مسیر زیاد وعبور از پستی وبلندی های فراوان به این روستاها می رسد. حال به اسامی اراضی وزمینهای کشاورزی روستا می رسیم وسعی می کنیم در حد توان وبا اتکاء به اطلاعات شخصی به تجزیه وتحلیل آن بپردازیم گرچه بیان همهٔ آنها در این مقال بسیاروکار دشواری است لیکن امر محال نیست.نقطهٔ شروع آن را از علی کندی در غرب روستا وحد فاصل زنگمار و جوی آب دو روستای خک وبیانچولی که در این محل ومعروف به جاب از هم جدا می شوند.از سمت شرق جاده شوط – ماکو باز قسمتی از اراضی این منطقه به علی کندی معروف بوده سپس شیرعلم،قُم،درمان بوغازی،آرخ آراسی،زنگمارقیراغی،چَولیک،مِشَلیک،یول اوستی،آرالیک،کوتان آوار،مَسجید دالی،آغ باغلیک،بَیگوش بانیان،یارقیراغی،قره تُپراق،سِلاوقیراغی، سالان مَلیک،آلاگُز،عمارت،سربازیری،جیلیک،پانبیخ ناوی، باغلار،ایده لی ده ره سی،گُبی،چَپ، قُیون اُلَن،کَند ایچی و…باشد
دست شما درد نکنه ، مطلب دهن پرکنی بود +)):**