صراط: این مادر بزرگ دشتستانی که به گواهی شناسنامه اش متولد ۱۲۸۰ است، در روستای بنه ی جابری به دنیا آمده و در همین روستا نیز سال های دراز زندگی خود را گذرانده است. هر چند اعتقاد دارد که چند سالی از سن شناسنامه ای اش بزرگ تر است.

او که چند سالی است که در منزل فرزند خود در دالکی زندگی می کند، همه ساله در ایام محرم و دیگر ایام مذهبی به روستای خود می رود تا حسینیه ی قدیمی حضرت علی اصغر (ع) را که از سال های جوانی بانی اش بوده، اداره کند. وی می گوید این حسینیه را که جزء قدیمی ترین حسینیه های استان بوشهر است و به گفته ی او بیش از دویست سال پیش به وسیله ی نیاکانش بنا شده، «از فرزندانش هم بیشتر دوست دارد.»

کهن سال ترین زن دشتستان از نظر جسمانی نسبتاً سالم است اما از حدود سه ماه گذشته شنوایی اش را تا حد زیادی از دست داده است. به همین دلیل پرسش ها را به سختی می شنود. وی در عین حال از هوشیاری کامل برخوردار است و ضمن این که همه ی بستگان دور و نزدیک را به خوبی می شناسد، از حافظه ی خوبی نیز بهره مند است و برخی از حوادث تاریخی همچون قیام رئیس علی دلواری را به یاد می آورد.

بر اساس این گزارش این زن کهنسال حدود بیست سال پیش به بیماری سرطان مبتلا شد اما با شیمی درمانی و مقاومت در برابر این بیماری مهلک، سلامتی خود را بازیافت. هر چند او خود اعتقاد راسخ دارد که «شفا گرفته ی امام حسین (ع) و علی اصغر (ع)» است.

خدیجه جابری که به گفته خود از زمان رسیدن به سن تکلیف تاکنون هرگز روزه اش ترک نشده است، در پاسخ به این سوال که آیا روزه داری برای او در این سن مشکلی ایجاد نمی کند، می گوید:«نه شکر خدا قلبم هنوز سالم است و روزه داری اصلاً برایم مشکل نیست.»