شعر آهوئیه / اَ وختی را رفتن یاد گرفتم / بافت
اَ وختی را رفتن یاد گرفتم ور دنبال گله هی هاد گفتم
همی که به سن ده رسیدم بغیر دروا هجای ندیدم
بلین واشتن بگم داستان بز را که ای خیرات شده رفت دِرُمزا
باوام کُپ بیم اَ خو ورم کرد دو تا ماچ اودار ا تَ سرم کرد
گفت نمیدونی که بافای برده کُدُم باوا سگی سیفال چَرُنه
ننم صدامون اِشنفت لُک شد یِ کموی کار منم سبک شد
سفره آورد ریش نون تیری آورد روغن پاکُ کاسه شیری
می گفت لَلُم بخور قوت بگیری تو جاگت مَ گداشتم لخمی پنیری
نِنِی بزو مَ هست سرمایه نمی تنه همرا گله بیایِ
بقیه گِلِیِ بور تو سیفال نلی ور دور گنما بِرِ مال
گفتم نِنِی بِل بُزو بیای خدا تو سرزده ایژا تَنای
وِلش می دم تا تَی سیفال کله گَنُم بخوره بکنه حال
به هر بدبختی بید بُزو بردم اَ ترس چوپنا پنیرو خوردم
هوا کِ یَ کَموی گرمتر شد گِله تُشنه اَ سیفال دَر شد
بِ قنات کِ رسیدم گلم هور شد خدا وَر گَشتِه بُزو گُم گور شد
حَرُم شده بُزو رَف دَرُمزا چغاچون گشتم رابر هنزا
ولی پُتی پُت خواری ندیدم دَمادیم صُب بِ آهو رسیدم
هِمِی همسایه ها وَرَدُم بیدن ولی هر چِ گشتن من ندیدن
باوام می گفت خدا کُنه بُزم گیر بیایِ ای حرف مَ اِشنَفتم اَ هَمساده
بزم گم شد یکی بزم برد خدا ورگشته ماده گوی بید
هَر شَو می داد دو تا پارچ شیر اِشکَم زن بَچمِ می کرد سیر
بِچو دیونَم را گِله بیده اَ دیرو هِشکِه اونه ندیده
مَ اُمدَم در مَلِه رسیدم با سنگی در مَلِه ی کُتیدم
نَنَم گریون اُمَد دَم دَر گله ور کجا بردی تُ مادر
گفتم گِله بردم توی دِرو ساعت ده گِله بردم ری او
همی کِ صدام باوام بِ گوشم رسید خدا وَرگشته کُلِه چو کشید
با کُتُ و کَلَک در مَلهِ بست کُلِه چو ور جونم اِشکست
تُن تُن می زد و دا می کرد ننم می زد هی ننم صدا می کرد
بِ مَ می گفت برو بدجنس ناپاک خدا اَ قبیلت بُور وَر خاک
بِچا مردم بریششن شدن گنج ولی تو بری مَ شدی کُت رَنج
ایدم بزرگی برو اَ ایژا تو ای خُنه باشی ننگی بری ما
باوام کِ می زد یکی در زد گَپ اَ بُزُ گَپ اَ کره نَر زد
گفت اَ صاوش مادِگُنی می خوام دَرِ مله وا کرد باوام
جوانی قد بلند و لاغر اندام بُزُ کَرِه داد تحویل باوام
می گفت رد میشدم صداش اِشنَفتَم بُزُ کَرِه کُت کَمَر پایدم
بز آوردم تا پُشتِیِ کَلیسی دیدم ای بز هست مال میثی
جوان قد بلند بید سبحان نگهدارش باش خدا و قرآن
اَ دست باوام خودم زُپُنَم خودم ری تَل غَلغَلو رَسُنَم
نَنَم اُمَد گُف بریم خُنِه شَوی دائیت با بچاش مِهمُنِه
بِ بدبختی شو گُزَرنُم بعدشم خودم بِ پتو رَسُنُم
صُب تاریک وقت اذون صدا باوام اُمَد نماز می خون
باوام بَدِ نماز اَ خُو وَرُم کِرد لُواس چوپنی وَر بَرُم کرد
هَم چِ کِ اَ تو لاف وَر خزیدم رفتم اَ تو باغ کغارک چیدم
گَله م زدم تو جوا باشو دیدم یکی اُمَد یواش یواشو
قیه می زد تِ کی تو روز روشن گلت می ریزی تو جوا مَ
می دوید فاش بِ باوام می داد نفهمیدم چِ گُف چون می اُمد باد
قَیِه زدم منم باشو نده فاش دوتا فاش اودار دادم به باواش
رسید و ماچ کرد بَرِ پیشنیمه باشو برو بیار چَن تا هیمه
غذایِ گرم کنیم بخوریم گَلِ هم بِشَم نَدرِ قد نیم سانتی میثم
وا چوپون چغاچون دعوام شد هُلُم داد و کلاوه وَر پایام شد
بُلَنُم کرد تا نیمه کَلِهِ آسمون اَ ری گوشم ماکَم کَن دَنون
گفتم باشو بیا دارم می میرم تو دست ای چغاچونیا اسیرم
باشوم فاش داد یَ سنگی ول کرد باشوم اُمَد مایِ اَ هَم جدا کرد
همهِ لُواسام پُر خار شد گریخت وَختی باشوم رسید
باشوم گُف بخور لُخمِیِ غذایی قبل غذا بخور پیالی چایی
برنج و گورِماست که خوردیم دو تایی گله به آهو بردیم
می دنم که خسته شدید تمام شد انصافاً میثم ببخشید.
منبع:
