زنجیفیلو / سوغات تودروار
روزهای پایان سال وقتی از کوچه های روستاهای منطقه تویه دروار عبور می کنی ، با تمام حواس پنجگانه میشه بهار رو دید ، لمس کرد ، بویید ، شنید و حتی چشید . این روزها وقتی در کوچه های روستا قدم میزنی کافیه چشمانت را بسته و فقط گوش کنی ، صدای زنان خانه داری که دور هم جمع شده و مشغول تهیه یکی از شیرینی های سنتی عید نوروز تودروار هستند . صدای بچه هایی که به دنبال هم می دودند و برای فرا رسیدن عید لحظه شماری می کنند . صدای “تک تک” ”پر” روی “تخته مرزه” برای آماده سازی “زنجیفیلو” ، “نان چایی” ، “کلوچه” و دیگرنان ها و شیرینی های خوشمزه مخصوص تودروار.
بله هنوز بعد از سال ها این رسوم زیبا با تمام گرفتاری های مردمان منطقه اجرا میشه و در کوچه ها که قدم می زنی بوی “تنور” و “آتش” ، بوی نان داغ ، بوی زنجیفیلو ، بوی سنو ، بوی حلوای عید و … رو می تونی حس کنی . خسته نباشید جانانه می گیم به همه خانم های خانه داری که در این روزها و با شرایط بسیار سخت ، بدون دل بستن به هیچ وعده – وعیدی کار عید رو پیش می برند . و به راستی روستا همیشه پیش از عید صفای خاصی داشته و دارد . این روزها به دروار ، تویه ، دشتبو ، دهخدا ، صح و محله های زیبای این روستا ها سر بزنید و از گذشته های نچندان دور خودتون یادی کنید .
————————————
“زنجیفیلو” از قدیم الایام با ظرافت خاصی در منطقه تودروار (با نام و یا حتی دستور پخت متفاوت در روستاهای منطقه) پخت می شده . بوی “زنجیفیلو” داغ در تنور، بهار و عید نوروز رو به همه یادآوری می کنه . موارد استفاده “زنجیفیلو” علاوه بر پذیرایی از میهمانان در عید نوروز در هنگام کار باغ نیز مورد مصرف در صبحانه و عصرانه قرار می گیرد .
هرچند برای تهیه این شیرینی ها دستور پخت آنچنانی وجود نداره ، اما بر حسب نزدیکی به عید مواد لازم و تصاویر تهیه سنتی این شیرینی محلی رو برای شما کاربران گرامی و همولایتی های عزیز قرار می دهیم . مطمئنا برای پخت این شیرینی خاطره انگیز بدون وجود تنور و هیزم باغ آنچنان ذوقی نیست ، اما خیلی از خانم های خانه دار ساکن در شهرهای اطراف و حتی در خود منطقه تویه دروار نسبت به تهیه این شیرینی در “فرهای” خانگی آنهم نه فقط در ایام عید نوروز بلکه در کل ایام سال اقدام می کنند .
دستور پخت درواری :
برای تهیه زنجیفیلو ، به ازای هر سه کیلو آرد ، یک کیلو شکر ، نیم کیلو روغن و مقداری مایه خمیر (بصورت محلول) در نظر می گیرند .
روغن جامد را در ظرفی بر روی شعله آرام گرم می کنند . شکر را در آب کاملا حل کرده و روی شعله ای آرام می جوشانند تا خوب “قوام” یابد . (محلول آب – شکر کاملا حل شده و بصورت شربت در می آید)
بعد از مخلوط کردن این مواد در آخر شب ، خمیر را کاملا پوشانده و در محلی گرم قرار می دهند . در منازلی روستائیان معمولا این وظیفه را “کرسی” بر عهده دارد . تقسیم خمیر به قطعات کوچکتر جهت حمل آسان و مراقبت از بقیه خمیر در ظرف خمیر(با توجه به حجم خمیر) از مواردی ست که خانم های خانه دار به آن توجه می کنند .
آرد – روغن – شکر (محلول آب – شکر قوام یافته )
اضافه کردن شربت به آرد (محلول شکر – آب )
اضافه کردن روغن گرم شده به آرد
برای تهیه خمیر مناسب باید موارد را خوب مخلوط کرده و “وَرز” داد
خیمر آماده شد . خوب “ورز داده” شده
با استفاده از “مرزه ” (نووردن ) و “پر” خمیر را کاملا پهن می کنند
و با لیوان قطعات یک اندازه از خمیر را جدا می کنند
قطعات جدا شده یکسان خمیر برای “زنجیفیلو”
قطعات کوچک خمیر را به بدنه تنور با دمای مناسب می چسبانند
اگر اشکالی در یکی از مراحل تهیه خمیر و یا موارد آن صورت بگیرد ، خمیر به بدنه تنور نخواهد چسبید
حضور خانم های فامیل در این مراسم و کمک به یکدیگر
با “کاردک” و “اوگیر” زنجیفیلو آماده را از بدنه تنور جدا می کنند
تنور
“پـَـر” برای ایجاد منافظ در زنجیفیلی استفاده میشود
“نووردن ” برای پهن کردن خمیر زنجیفیلو و نان چایی
ماشه – بیشتر برای جابجایی اجسام داغ و آتش در تنور کاربرد دارد
تخته مرزه – میزی مناسب جهت پهن کردن خمیر
