تنگ پیر چپون / علی آباد کمین / پاسارگاد
اوشه: در امتداد Grand canyon
اُوشه
در لهجه ی علی آبادی به معنای « حیاط خانه» است. در کوهساران جنوب غربی علی آباد، منطقه ای تفریحی به نام تنگ « پیر چپون»[۱] یا به نام مشهورتر آن، « تنگ علی رسیده[۲]» یا « تنگ الله اکبر »[۳] قرار دارد که عموم مردم در فصل بهار و نوروز و برای آیین سیزده به در به آنجا می روند. منطقه ایست خوش آب و هوا؛ با پوشش گیاهی انبوه و زیبا و چشمه ساری فصلی که در سالهای پر بارش تا اردیبهشت ما جاری است.
برای رسیدن به این چشمه، می بایست مسیری تقریبا ۲ کیلومتری را از میان دره ای U شکل طی کرد که بسیار جذاب و دیدنی است و مسیرهای صعب العبور و صدای شر شر آب و حضور مردمان در طول مسیر، هیجان و حسی مثبت را القا می کند تا به سرچشمه می رسی و از آب گوارای آن جرعه ای می نوشی و خستگیت بیرون می رود.
تا اینجای مسیر، هرچند که زیباست؛ اما زیبایی نهفته در ادامه ی مسیر است که « گراند کانیون»[۴] ایران آغاز می شود و دره در امتداد خود، به دل کوهساران بکر و دنیای ناشناخته می پیوندد. سرتا سر مسیر، دیواره های سنگی دره، تو را در برگرفته و مسیر پر است از غارهای آهکی؛ سنگهایی با اشکال عجیب و شگفت انگیز و پوشش گیاهی بسیار زیبا.
در میانه ی راه، گاه گاهی به چوپانی بر می خوری که صدای زنگ و درای گوسفندانش، خواب سنگین دره را آشفته می کند. اینجا نه خط هست و نه آنتن و نه از مزاحمت های سرسام آور روزمره – که امان مان را بریده – خبری هست. ساعتی از دنیای بی سر و ته جدا شده و به اصل خویش باز گشته ای.
خسته و گرسنه که می شوی، کوله بار بر زمین می نهی و کتری دود زده را بیرون می آوری. آتش است و چای و پنیر و تخم مرغ. صبحانه ای دلچسب. اینجا مجبور نیستی حفظ ظاهر کنی؛ نقاب بر چهره بزنی.هر چه می خواهی بخند؛ قهقه بزن؛ داد بزن؛ فریاد کن. هیچ کس نیست که با نگاهی « عاقل اندر سفیه » دلت را برنجاند. تنها دره ی پیر است که سخاوتمندانه، صدای قهقه ات را به خودت باز می گرداند.
صبحانه را که خوردی، کوله بر پشت می نهی و در گریز از اجتماع خواب زده، دست در آغوش دره می اندازی و می روی و می روی تا از آب کند ها و شیب های مسیر بگذری.
سرتاسر مسیر، حیرت است و شگفتی. سرتاسر مسیر، نشان قدرت قاهره ی سیلاب است که خودنمایی می کند. سنگ های شکسته؛ آبرفت ها و خس و خاشاکی که روزگاری از قله ی کوهساران به نشیب این دره غلتیده و از ترس سیلاب به پشت تنه ی درخت بنه ای[۵] چسبیده است.
دره را تا حدی که پیمودی، به غاری بزرگ می رسی. روبروی غار، بر بلندای کوه و بالای دره، « اوشه » است. به مقصد رسیده ای. دو قدم بیشتر نمانده. از کوه که بالا می روی، اوشه نمایان می شود. محیطی صاف و مسطح در میان ارتفاعات ناهموار و صخره ها. این نیز خود شگفتی دیگری است که به همین دلیل مسطح بودن و شباهتش با حیاط خانه، نیاکان مان، نام « اوشه » بر آن نهاده اند.
اکنون به اوشه ی خانه ات رسیده ای. وقت استراحت است و سیخ و کباب.
