شعر گیلان / گیلان جان دوس دارم مو تِی باهاره
ای جان گیلان ، دوست دارم بهار تو را
تِــی او سیفیده گـــول ِ هالی داره
گل های سفید درخت آلو چه ات را
تِـی بشکافته گـولان ِ سورخ و زردانه
گل های شکفته ی سرخ و زردت را
تِـــی صــئرا و تِـــی جنگل تِـــی رودانه
دشت و جنگل و رودخانه هایت را
تِـــی خوررم مَــــردومـانو پــور صفایه
مردمان خوب و پُر صفای تو را
تِــی گیـــل و تــالش و گـالش بـرارن
برادران گیل و تالش و گالش ات را
اوشانی که بوخوردن خون ِ دیلانه
آنهایی که خون دل ها خوردند
بیبینید سال بسال ، تـا تِـی بـاهـاره
تا همه ساله بهارت را به تماشا بنشینند
گیلان جان ، باستانی اوستان ِمن
ای جان گیلان ، ای استان باستانی من
گـیلانــی یــــاد داره ، تِــی ایفتخـاره
افتخارات تو را گیلانی از یاد نبرده است
گیلان جـان شـاد ببون ، تا لپّه لپّه
ای جان گیلان ، شاد باش تا موج موج
بیـه شـادی آمِــــه چشمه ِ خومـاره
شادی ات در چشم خمار مان فرو بریزد
گیلانی در دوعا دوخان خودایه
گیلانی در دعای تو خدا را صدا بزن
سـلامت بَــــداره ، گــیلان ِ اَمــره
تا گیلان ما را ، به سلامت نگهدارد
منبع:
